Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Όλα είναι πεταλούδες


Ξέρεις τι θα ήθελα, ε? Εκείνο το ξημέρωμα ανάμεσα στα πόδια σου που λαχταρά για ψήσιμο στους 180ο με πασπάλισμα μαύρης ανδαλουσιανής συνύπαρξης. Με ενοχικό ακομπλεξάριστο σύνδρομο φωτεινής παράλυσης. Ξέρω, μετέπειτά μου. Οι επιθυμίες μου είναι όπως και οι διαγνώσεις μου. Δυσκολοερμηνευόμενες. Μα δεν ζητώ να γνωρίζεις μια απ’ όλα για να παρεισφρήσεις στο ασυνεννόητο μου. Φτάνει που προσπαθείς να διαβάζεις ένα ένα τα λεξικογραφήματα αφήνοντάς τα να πάρουν τον αέρα που τους αρμόζει.
Χθες άκουσα μια φωνή απ’ το πουθενά, έτσι όπως γίνεται κάποιες φορές που σε ζαλίζει η απόχη της εποχής που προσπέρασε χωρίς να προλάβει να βάλει το σύνηθες αποτύπωμά της. Ήταν σα κρότος πόρτας του φεύγω δηλώνοντας μη επικείμενη επιστροφή. Φυσικά και δεν τρόμαξα. Έχω συνηθίσει από κρότους παρόμοιους. Μάλιστα θα έλεγα, πως αρέσκομαι στη χρήση τους προσθέτοντας μια ελαφριά και άτυπη δική μου μουσική υπόκρουση. ΜΜΜΜππππααμ! χόρεψα φέρνοντας μια στροφή γύρω από το τίποτά μου. Κι ύστερα ξεκίνησα από εκεί που με είχα αφήσει. Ευθύς δυο βήματα κάτω απ’ το πάτωμα.
Αυτό που μου άρεσε ήταν το σχέδιο που πλέκεις την κορδέλα σου, φίλτατε. Μη ρωτήσεις πώς μπόρεσα και την είδα. Όλα τα καταφέρνω αν τα χρειάζομαι στ’ αλήθεια και ομολογώ πως η μωβ σου απόχρωση έκλεψε τις εντυπώσεις. Ευτυχώς που κανείς άλλος δεν υπήρχε στην πιάτσα για συζήτηση. Αλλιώς θα κουραζόμουν, νομίζω, να καθόμουν να εξηγώ γιατί θέλησα να σε συναντήσω. Ίσως επειδή ήδη πληρώνω 100 νομίσματα κάθε μήνα για εξομολόγηση σε έναν ψυχρό απαιτητή. Πηγαίνω όμως, με τη γνώση πως δεν θα με λυτρώσει. Κι αυτό κάπου με ικανοποιεί. Επειδή αν πίστευα πως υπήρχε λύση, σίγουρα θα την έβρισκα μονάχη. Ετούτο το παράτυπο, είναι επειδή θέλω να λέω πως το έπραξα κι ας με σφάζει στα μη κατατεθειμένα προς δήθεν μελλοντική χρήση ομόλογα.
Σήμερα εξακολουθώ να είμαι εκτός του χθες και μια πριν το αύριο. Έτσι δεν συμβαίνει με τα νεκρόφυτα? Ρουφάνε δέσμιους χάροντες και βγάζουν απ’ τα ρουθούνια Αχέροντες καπνούς. Η βάρκα μου προχωρά σε μαύρο νερό, ζωοποιέ μου άρχοντα, κι εγώ πέταξα το κουπί για να σωθεί ένα ρήμα. Ανέκαθεν έλεγα πως ήμουν της προσφοράς. Η ζήτηση, πλέον, είναι αναλώσιμη.
Πάλι θα μου πεις πως δεν κατανόησες μα δε με νοιάζει. Έτσι κι αλλιώς, δεν υφίσταται τύχη που να παρέμεινε πάνω από ένα δευτερόλεπτο ενός ελάχιστου χρόνου σε τούτη τη διάσταση. Τα πραγματικά γεγονότα ήδη έχουν γίνει αλοιφή πάνω στα βλέφαρα, πριν της γέννας το κλάμα. Ύστερα, όλα είναι μια ανεμοστρόβιλη στάχτη. Μη ψάχνεις διέξοδο στην ασυνέπεια των περιγραμμάτων.

Όλα είναι πεταλούδες…

.