Πολλές νύχτες ήταν που φώναζαν. ΄Ενιωθα λες και οι ήχοι έβγαζαν καρφιά κι έρχονταν καταπάνω μου έτοιμα να με καρφώσουν στον αόρατο σταυρό μου. ΄Ετσι ένιωθα. Κουκουλωμένη στο κρεβάτι, με την κουβέρτα να καλύπτει όλο μου το κορμί και να ανασαίνω κοφτές ανάσες μέχρι να ησυχάσουν. Αυτό, άλλοτε κρατούσε για πολλή ώρα, άλλοτε περισσότερη. Ακόμη θυμάμαι να προσπαθώ να φτιάξω το απόλυτο κενό και να χωθώ μέσα του. ΄Ισως από τότε, εμπειρικά στην αρχή- με βοήθεια στη συνέχεια- έμαθα να πέφτω σε επίπεδα του νου. ΄Αλφα...Βήτα...Γάμα. Το Θήτα ήταν το πιο επικίνδυνο. Πέφτεις σε κώμα, με είχαν προειδοποιήσει. Ούτε και ξέρω αν ποτέ ξέφυγα απ’ αυτό. ΄Ισως το τώρα μου να είναι μια κατάσταση κωματώδης. Μα δε θέλω να το σκέφτομαι αυτό. Τουλάχιστον όχι αυτή τη στιγμή.
΄Οταν ησύχαζαν οι φωνές απέμενα μόνη στο σκοτάδι. Ορισμένες φορές με έπαιρνε ο ύπνος πριν καταλαγιάσουν εντελώς. Κι όταν ξύπναγα στη σιγαλιά, ένιωθα σχεδόν ευτυχισμένη. Καθόμουν στο κρεβάτι κι ακουμπούσα στο προσκέφαλο. Δεν ήθελα να νυστάξω ξανά, μη χάσω την αίσθηση της ηρεμίας. Μα το ρολόι δίπλα μου μετρούσε χρόνο για ένα ακόμη ξημέρωμα. Που θα έφερνε μια νύχτα ακόμη. Θα κατάφερνα, άραγε, να φτιάξω τη δική μου ώρα μέσα στη νύχτα ξανά;
Τώρα δεν υπάρχουν αυτές οι φωνές. Τουλάχιστον, δεν υπάρχουν οι ίδιες φωνές. Υπάρχουν άλλες, μα νομίζω πως καταφέρνω να τις ελέγχω. Οι προσωπικές μας φωνές, άλλωστε, υπάρχουν στιγμές που ακούν τις προσταγές μας. Και λουφάζουν. ΄Εστω για λίγο. Μα λουφάζουν.
Απόψε ακούω κάτι θορύβους μα ξέρω πως σε λίγο θα σωπάσουν. Και θα έχω ακόμη μια νύχτα του κενού. Είμαι καθισμένη στο κρεβάτι μου και ακουμπώ στο προσκέφαλο. Δε χαμογελώ. Είναι μέρες τώρα που είμαι μονίμως κλαμένη. Δεν έχει σημασία το γιατί. ΄Οταν καθίσω να το σκεφθώ, έχω την εντύπωση πως είμαι συνέχεια έτσι. Ακόμη και στις χαρούμενες στιγμές μου. Μου είπε τις προάλλες μια γνωστή, Είσαι καλά; Γιατί έχω την αίσθηση πως όπου να ’ναι θα ξεσπάσεις σε κλάματα. Και να φανταστείς, εκείνη τη στιγμή κάτι έλεγα και γελούσα. ΄Οχι χαμόγελο. Μα γέλιο. Τα μάτια μου,είναι μονίμως υγρά.
Φοράω τις πιτζάμες μου τώρα. ΄Ενα νούμερο μεγαλύτερο τις παίρνω πάντα, γιατί μου αρέσει να στριφογυρίζω μέσα τους. Κουμπάκια μπροστά και σχέδιο παιδικό. Με κάτι ανέμελα παιδάκια να χοροπηδούν κρατώντας κόκκινα μπαλόνια. Είναι φορές που τις φοράω με κινήσεις ήρεμες λες και φοβάμαι μη σκάσει κάνα μπαλόνι και τρομάξει κάποιο από εκείνα τα παιδάκια. Κι άλλες πάλι, που τις βγάζω τόσο βιαστικά, που νιώθω πως τσαλάκωσα τα χαμομήλια που είναι στο φόντο του υφάσματος.
Αρκετά μετά τα μεσάνυχτα δείχνει ο χρόνος. Νιώθω να πεινάω. Δε ξέρω πόσους μήνες – μπορεί και χρόνια – έχω να φάω κανονικό φαγητό. ΄Ολο τσιμπολογήματα κάνω. Μα απόψε θέλω να σηκωθώ και να μαγειρέψω. Το σκέφτομαι εδώ και ώρα. Να φτιάξω πατάτες τηγανητές και αυγά μάτια. Είναι το αγαπημένο μου φαγητό. Δε θυμάμαι αν το έχω πει άλλη φορά. ΄Ισως και να μην έχω προλάβει να το πω. Δεν πειράζει όμως. Το λέω τώρα. Θέλω να ακούσω το λάδι να τσιτσιρίζει και να ανοίξω το παράθυρο να φύγει η κάπνα. Κι όταν ετοιμαστεί, να βάλω το φαγητό μου σ’ ένα δίσκο και να το φέρω στο κρεβάτι. Μου αρέσει να τρώω στο κρεβάτι. ΄Οπως μου αρέσει να τρώω και στο δρόμο, περπατώντας. Υπήρχαν σχέσεις μου που τους ενοχλούσε αυτό. Δεν είναι, λέει, σωστό. Κι όταν το ακούω αυτό, ξέρεις, ε; Ξέρεις...Τότε είναι που κλείνω μια φωνή ακόμη στα τρίσβαθα των μπαούλων μου.
΄Εχεις σκεφθεί να αλλάξεις ντύσιμο; Καλά, πώς μου ήρθε αυτό τώρα; Μου το ρώτησε ένας φίλος τις προάλλες. Μου έχουν ξανακάνει αυτή την ερώτηση. Πλέον χαμογελάω. Ξέρεις τι; Τις μαύρες καστόρινες μπότες μου, δεν τις βγάζω ούτε στο κρεβάτι. Και σ’ όποιον αρέσει. Ωωωωω...δε θέλω να κάνω άσχετες σκέψεις τώρα.
Θέλω να φάω τις πατατούλες μου. Και να βουτήξω και μια φέτα ψωμί στ’ αυγά μου. Κι ύστερα, θέλω να μη νιώσω τύψεις που το έκανα όλο αυτό. Θέλω να μου αρέσει κι ύστερα να το ξεχάσω. ΄Οσο περνάει όμως η ώρα, τόσο ξέρω πως ούτε κι απόψε θα το κάνω. Ναι, δεν είναι η πρώτη φορά που έχω αυτή την επιθυμία. Μάλιστα, την έχω αρκετά χρόνια.
..........................................................................................................................................
Κανονικά, αντί να γράφω τώρα, θα έπρεπε να ήμουν στην κουζίνα και να ετοίμαζα τις γεύσεις μου....
..........................................................................................................................................
Ναι....σίγουρα δεν θα το κάνω....
..........................................................................................................................................
Ξέρεις κάτι;
..........................................................................................................................................
Μου λείπεις...
.
