Είναι μέρες τώρα που μου τριγυρνάει στο μυαλό. Βλέπεις, οι αλλαγές στη ζωή μας έρχονται όταν δεν τις έχουμε γραμμένες στα δικά μας τα τεφτέρια. Είναι γραμμένες σε κάποια μακρινά αστέρια και ορίζουν εκείνες τον χρόνο που θα εμφανιστούν. Και οι αλλαγές σ’ αυτά που συμβαίνουν μέσα μας, είναι και οι πιο καθοριστικές. Ίσως, γιατί έτσι νομίζουμε πως είναι προς στιγμή. Μετά από καιρό ανακαλύπτουμε πως ίσως, να μην έχει αλλάξει και τίποτα στην τελική. Και να ήταν απλά, μια στροφή σαν όλες τις άλλες τις στροφές...
Μιας και δεν μπορώ εύκολα αυτή τη φορά να παλέψω την αντάρα που θεριεύει μέσα μου και δυστυχώς η μέθοδος που είχα έως τώρα αυτή τη φορά δεν δούλεψε- μεγαλώνοντας, λέει, αλλάζει και η συμπεριφορά και οι αντιδράσεις του σώματος - κι έτσι «δεν έγινα δεκτική» στο μαστούρωμα των σκέψεών μου, αποφάσισα να αρχίσω να λέω μερικά αντίο...
Το καλύτερο, ίσως, θα ήταν να πω αντίο σ’ αυτά που αφήνω μόνη μου να με ξεσκίζουν. Σ’ αυτά που μεγαλώνουν τρώγοντας τα κομμάτια της ψυχής μου και σ’ εκείνα τα σκοτάδια που τώρα τελευταία όλο και τα ποτίζω. Κι αυτά, αντί να αραιώνουν, τόσο πιο πυκνά γίνονται. Και γεμίζουν φορτωσιές ολόκληρες με βροχή που γίνεται ανεξέλεγκτη. Τι δύσκολα που είναι αυτά τα αντίο όμως...και πόσο ηδονικά βυθίζεσαι εκεί που ξέρεις πως δεν μπορείς ν’ αναπνεύσεις...
Δυο γραμμένα αντίο κι ένα με τη φωνή μου...΄Ενα που άφησα να υπονοηθεί ως αναπάντητο ερωτηματικό κι ένα άλλο που το δρομολογώ οσονούπω...Τι καταλαβαίνω έτσι, ε; Δεν ξέρω. Μακάρι να ήξερα. Μακάρι να ήξερα το αποτέλεσμα από πριν. Μα νιώθω πως αν αρχίσω να ξεφεύγω έστω κι έτσι, ίσως οι βροντές μου ησυχάσουν για λίγο. Από μένα ξεκινούν και από μένα θα πρέπει να τελειώσουν...
.
Σκέφτομαι πως ορισμένοι θα είναι μια χαρά και χωρίς εμένα. Άλλωστε, με ήξεραν κι από πριν; Το αν θα είμαι κι εγώ μια χαρά χωρίς αυτούς...ναι...κάποια στιγμή θα είμαι κι εγώ. Γιατί να μην είμαι;
Σκέφτηκα να πω κι ένα αντίο εδώ...για πολύ...για λίγο...μα...η «αίσθησή» μου στάζει το αίμα μου. Δεν ξέρω πόσο την πιέζω και πόσο με πιέζει καμιά φορά. Νομίζω πως είμαι εγώ, όμως, αυτή που την πνίγω. Κι ίσως, να πάρει η ευχή, να πνίγω κι άλλους...
.
Αναρωτιέμαι...ορισμένα αντίο που ξέρουμε πως θα τα μετανιώσουμε γρήγορα, γιατί να βιαστούμε να τα πούμε; Παρόρμηση το λένε αυτό και καμιά φορά σαν να μη μπορείς να την αποφύγεις. Σαν να σου φωνάζει πως εκείνη θα νικήσει. Κι έτσι το κάνεις. Και μετά, για εγωιστικούς λόγους τηρείς την ηλίθια απόφασή σου. Ή πείθεσαι πως δεν σκέφτηκες λογικά...ή διαπιστώνεις πως για άλλη μια φορά είσαι βλάκας και ανώριμος κι έτσι αναιρείς ξανά και ξανά. Και αναιρείσαι... Ως συνήθως, δηλαδή...
Μιλούσα με έναν αγαπημένο μου πριν λίγο και μου είπε να του φωνάξω τι είναι αυτό που θέλω αυτόν τον καιρό και τι θα με κάνει να νιώσω την έκρηξή μου. Δίστασα, γαμώτο, μα το ξεστόμισα. Και γέλαγε...αφού ήξερε τι θα πω. Μα δάγκωσα τη γλώσσα μου αμέσως.΄Ετσι κάνω για μια «ιδέα»; ΄Η μήπως...δεν είναι «ιδέα»; Μήπως ονομάζεται....αχχχ...
Μα ότι κι αν είναι αυτό κι ότι κι αν κάνω εν τέλει, θα κλείσω μέσα μου τα λόγια του :
"Πες τα αντίο σου, καρδιά μου. Δεν χρειάζεσαι κι άλλο πόνο να σε κρατάει πίσω. Να είσαι σίγουρη ότι αύριο θα είναι μια άλλη μέρα στην κόλαση. Μα θα βρεθεί άλλος ένας διάβολος να σου δώσει μια ακόμη ελπίδα..."
.
