Το νιώθω. Το νιώθω πως είσαι ακόμη εδώ. Όπως εκείνη τη φορά που είχες καθίσει πάνω στο μοβ μου πάπλωμα. Και σου χαμογελούσα. Και με κοίταζες. Θυμάσαι που έσβησα τα φώτα, άναψα μικρά κεράκια και σου είπα να βολευτείς; Οι φλόγες τρεμόπαιζαν και τα βλέφαρά σου ανοιγόκλειναν. Η ανάσα μου κοντά σου. Και συ τόσο ήρεμος...
Είχα πει πως θα σου αφηγηθώ ένα απ’ τα παραμύθια μου. ΄Ετσι όπως τα αφηγούμαι στο θέατρο της σκιάς και που εσύ δεν έχεις έρθει ακόμη να με δεις. Πόσο θέλω να με δεις να λέω τα παραμύθια μου. Να φτιάξω μια παράσταση αποκλειστικά για εσένα. Να είναι σκοτάδι στη σκηνή, μα να βλέπω μόνο τα δικά σου μάτια να με κοιτούν. Θα λάμπουν και μέσα τους θα κοιτώ εμένα. Και θα δείχνω προς την κατεύθυνσή σου…
Όμως εκείνη τη νυχτιά που σε είχα εδώ δεν πρόλαβα να σου πω το παραμύθι που ήθελα. Όλο κάτι άλλο συνέβαινε και «η νύχτα με τους ανέμους» έμεινε χωρίς τους ανέμους της. Πόσο μισή νιώθω σαν κάτι δεν ολοκληρώνεται. Πόσο μισή θα νιώθω πάντα επειδή κάτι παραπάνω θα ζητώ. Κι όσο και να λέω πως δεν...
...όλο θα...
...αχχχ... είσαι ακόμη εδώ, ε;
Δίπλα μου κι απόψε κι ας είσαι αλλού. Γιατί να είσαι όλο αλλού; Ξέρω πως δεν έχεις απαντήσεις. Ξέρω πως το δάκρυ μου που κυλά, το όνομά σου λέει. Όπως ξέρω πως θ’ αργήσει να στεγνώσει. Ξέρεις; Δεν θέλω να στεγνώσει...
...δεν θέλω...
Ακούω πάλι ένα τραγούδι. Ένα απ’ αυτά που μου θυμίζουν το πρόσωπό σου. Ή μάλλον...όχι...δεν μου θυμίζουν τόσο το πρόσωπό σου. Μου θυμίζουν την κίνηση που έκανες για να βάλεις τις νότες στο χέρι μου. Έτσι όπως τράβηξες το cd την ώρα που ακουγόταν απ’ το αυτοκίνητό σου – ναι...στην βόλτα που είχαμε πάει- και το έβαλες στις παλάμες μου. Δεν είπες τίποτα. Μόνο με κοίταξες και μου το έδωσες. Κι έχω μείνει να ακούω με τις ώρες το κομμάτι που παιζόταν εκείνη τη στιγμή...
Παθιάζομαι, το ξέρεις; Ναι...το ξέρεις. Με μουσικές, με εικόνες, με γεύσεις, με λέξεις, με σιωπές. Γιατί σιωπάς; Γιατί όταν είπα κάτι δεν το συμπλήρωσες; Γιατί; Βάσανο είναι. Το ξέρεις. Μα δεν θέλεις να κάνεις κάτι άλλο...
...δεν θέλεις (;)...
Είσαι ακόμη εδώ, ε;
Μη μου φύγεις. Μη...όπως και να είσαι. Όχι όχι. Δεν το απαιτώ. Ποτέ δεν απαιτώ. Ούτε το ζητώ. Απλά, το επιθυμώ. Μα...μου είναι αδύνατον να μη το λέω. Πνίγομαι σαν δεν το λέω. Θέλω να σ’ αγγίξω...Να σε χαϊδέψω...Να σου ψιθυρίσω...Μα...
...να ’σουν εδώ...
...αχ...μα...είσαι ακόμα εδώ, ε;
...ε;
.
