Αναζήτηση. Ψάξιμο. Αγωνία. ΄Ενα αχ εδώ κι ένα μήπως πιο κάτω. Μαζεύουμε το γιατί και το βάζουμε στην τσέπη. Τσαλακώνουμε το μήπως και το θάβουμε στο πίσω μέρος του μυαλού. Μπροστά το θα. Το αν. Το ναι.
Γράμματα πηγαινοέρχονται στις οθόνες. Σκέψεις μεταφέρονται μέσω μαγνητικής ενέργειας. Κύματα με ερωτηματικά και απεγνωσμένα θέλω. Δέντρα που δείχνουν κορμούς λαξευμένους απ’ τα χρόνια. Βροχή και καταιγίδα. Καύσωνας. Και ένας αέρας να λυσσομανά στον βράχο που είμαστε δεμένοι.
Μήπως είσαι εσύ;
Κάτι μου θυμίζει το γράψιμό σου. Ο τρόπος σου. Το ύφος σου. Οι λέξεις. Το στιλ σου. Κάτι μου θυμίζει εμένα όταν σε κοιτούσα. Κάτι μου θυμίζει αυτό που έχασα. Ήρθες ξανά; Έχεις άλλο όνομα τώρα; Είσαι εδώ ή εκεί; Με παίζεις; Μήπως σε παίζω εγώ; Μήπως ενδόμυχα παρακαλώ να μην είσαι εσύ αλλά να μοιάζεις σε κείνο που είχα; Όλα είναι ίδια; Ή διαφορετικά ίδια;
Αχ! Πού πήγα; Είμαι ακόμη εδώ. Κι όμως νιώθω να μην είμαι. Θέλω να είμαι εδώ; Έχω λόγους να θέλω. Και λόγους να μην. Σου θυμίζω εκείνην, μου το είπες. Μου θυμίζεις εκείνον. Δεν θέλω να στο πω. Αποστάσεις. Κοντά και μακριά. Είσαι στη χώρα μου; Είσαι στη γειτονιά μου; Αφού...αφού είσαι στο μυαλό μου. ΄Η μήπως νομίζω πως είσαι μέσα μου;
Παράνοια.΄Αγνοια. Θάνατος όλα. Να δώσουμε μια να τα τινάξουμε,ε; Δεν είναι όμορφη σκέψη αυτή; ΄Ολα να φύγουν, να λιώσουν, να αλλάξουν. Να γίνουν στάχτη και να χορεύουμε πάνω της. Κι ύστερα να γεννηθούμε πάλι. Να γίνουμε φλόγες. ΄Ετσι θέλω να ξαναγεννηθούμε. Σαν φλόγες. Να γίνουμε φωτιά.
Πόσο θέλουμε να είναι το όλα όλα και το τίποτα τίποτα. Πόσο θέλουμε να υπάρξει μια χαραμάδα που να μπει η λάμψη και να φωτίσει το σκοτεινό μας δωμάτιο. Πόσο ανάγκη έχουμε να αγγίξουμε με το δάχτυλό μας την πνοή εκείνη που έρχεται και μας ξυπνά. Ή μας κοιμίζει. Ή μας ζαλίζει. Κι όταν έρχεται, έχεις παρατηρήσει που δεν είμαστε πλέον τόσο δεκτικοί; Έχεις παρατηρήσει που η αμφιβολία έρχεται πρώτη; Έχεις νιώσει τον δισταγμό που ψιθυρίζει τις ιστορίες του;
Μήπως είσαι εσύ;
Όχι, όχι. Κι αν είσαι εσύ, τι; Πάλι απ’ την αρχή; Για ποιό λόγο; Για μια νέα αρχή; Για ένα διαφορετικό τέλος; Κι αν δεν είσαι εσύ, τι; Για ένα καινούργιο μεθύσι στου μυαλού τα κρίματα;
Φτάνει! Θέλουμε επαφή. Θέλουμε μετωπική. Θέλουμε σεισμό. Θέλουμε γκάζι στη στροφή. Φωνή με πάθος και ορμή. Γαμήσι με ψυχή. Εικόνα ξάστερη. Όχι σκούρα και θολή. Θέλουμε όνειρο, λαχτάρα, πέταγμα...
...κι όχι μισή ζωή...
.
