Όχι μάτια μου. Δεν αντέχω άλλο…
Μα…
Δεν έχει μα! Εσύ με έβαλες στη διαδικασία να κάνω σκέψεις. Να αρχίσω να ταξιδεύω. Να αρχίσω να θέλω. Δεν είχα πάει εγώ γυρεύοντας…
Ναι, αλλά…
Δεν έχει αλλά! Εσύ μου έστειλες λέξεις. Εσύ μου ζωγράφισες εικόνες. Εσύ μου χάρισες εκείνο το κόκκινο τριαντάφυλλο. Κι εγώ…χάιδεψα το νόημά τους. Και…διέκρινα το υπονοούμενό τους…
Όμως…
Δεν έχει όμως! Εσύ με κοίταξες όπως θέλω να με κοιτάζουν. Εσύ με πήγες βόλτα σε κείνο τον βράχο που ήξερες πως μου αρέσει. Κι εσύ ήσουν που χωρίς να στο ζητήσω μου έδειξες το φεγγάρι να κάνει νερά στην πανσέληνο του μυαλού μου…Κι εγώ τα δέχτηκα. Και σε άφησα να καταλάβεις πως έχω αρχίσει να νιώθω…
Εγώ δεν…
Δεν έχει εγώ δεν!
Αφού...
Δεν έχει αφού!
Θα με αφήσεις επιτέλους να μιλήσω;
Και να πεις τι; Τι μπορείς να...
Ποιος σου είπε πως εγώ ήθελα κάτι περισσότερο;
Μα...
Δεν έχει μα!
Ναι αλλά...
Δεν έχει ναι αλλά!
Όμως...
Δεν έχει όμως!
..............
...............
Δηλαδή...τώρα...τι;
Δε ξέρω...
...΄Ηξερες ποτέ;
Μυστήρια είσαι. Το ξέρεις;
