Για ένα λεπτό ζητώ την προσοχή σου. Γι’ αυτό το τελευταίο μου λεπτό και μόνο θέλω να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου πεις τι βλέπεις. Όχι φίλε μου, δεν με νοιάζει η άθλια γνώμη που έχεις για μένα, μα θέλω να μου πεις αν εκεί, ανάμεσα απ’ το χρώμα μου, βλέπεις και κάτι δικό σου. Αν η απάντησή σου είναι όχι,τότε έχασες οριστικά το εισιτήριο απ’ αυτό που ονομάζεις απόδραση. Η απόδραση είναι δική μου πλέον και θα την καθορίσω εγώ.
Για ένα λεπτό και μόνο ζητώ την προσοχή σου. Δεν πέρασε ακόμη αυτό το λεπτό μα ποιος ορίζει τον χρόνο άλλωστε; Μετρήσιμο μέγεθος από μερικούς, μα από άλλους όχι. Τώρα όμως θα τον ορίσω εγώ. Γιατί είναι η μοναδική στιγμή που έχω δικαίωμα να κάνω ότι θέλω χωρίς να μου υπαγορεύεις τίποτα. Η μοναδική στιγμή που έχω την ικανοποίηση να βλέπω τον τρόμο στα μάτια σου και η μοναδική στιγμή που έχω τη δυνατότητα να κλείσω μέσα μου την σιωπή σου. Φεύγοντας θα τα πετάξω και τα δυο στον κάδο με τα απόβλητα. Θα το δεις με τον τρόπο που θα φύγω. Και θα το καταλάβεις.
Για ένα λεπτό ζητώ να με ακούσεις. Βαρέθηκα να κοιτώ στον καθρέφτη και να βλέπω εσένα. Μπούχτισα να με ζαλίζουν λέξεις χωρίς νόημα και ανύπαρκτες υπάρξεις. Σταμάτησα εδώ και καιρό να ανασαίνω αρώματα και να γεύομαι το φως. Με κλείδωσες σε άνοστα νοήματα και υποταγμένες ορέξεις. Φυλακισμένη σε πύργους με κάγκελα χωρίς ελπίδα για λύτρωση. Δεμένη στα μπουντρούμια του νου χωρίς ανάσα. Και το χειρότερο; Χωρίς επιθυμία για απόδραση.
Σειρά μου να σε κάνω να ριγήσεις. Σειρά μου να σε κάνω να αμυνθείς. Σειρά μου να σε κάνω να νιώσεις πώς είναι να ορίζεις το ύστερα. Και ξέρω πως αυτό είναι που σε τρομάζει περισσότερο. Η ευθύνη του καθορισμού των συνεπειών. Ναι, αγαπητέ μου, θα πλύνεις εσύ το πάτωμα απόψε. Με ότι έχει απομείνει από μένα. Κι αν θες τον τοίχο σου να βάψεις, πάρε χρώμα απ’ τη λίμνη που θα φτιάξω.
Τι κρίμα που δεν θα μπορείς να ξεφύγεις από δω και πέρα. Τι κρίμα που θα φοράς τη μάσκα της αχρωμίας, ενώ θα ζεις μια κόκκινη ζωή. Θα ζεις τον εφιάλτη τον δικό μου. Θα βλέπεις παντού το χρώμα μου. Θα ανασαίνεις τις αναθυμιάσεις του. Θα περπατάς τους φόβους μου. Θα ιδρώνεις στο κάλεσμά μου. Θα αγκομαχάς σ’ ένα τίποτα.
Όχι, δεν θα σου πω κάτι άλλο. Κι ούτε θα σου δώσω την ικανοποίηση να πεις κάτι κι εσύ. Τελικά δεν θέλω καμία σου απάντηση. Δεν θέλω να έχω τον ήχο της φωνής σου στ’ αυτιά μου. Θέλω να φύγω όπως γουστάρω εγώ. Το μόνο που μπορείς να κάνεις εσύ, είναι να αρχίσεις να ξεκουνιέσαι επιτέλους απ’ τη θέση σου. Σου βρήκα δουλειά.
Το λεπτό τελείωσε.
.
