Απόγευμα. Σε δειλινό πορτοκαλί. Με λίγο γκρι. Και μια θάλασσα...
Την πιο σκοτεινή γωνιά διάλεξες, μου είπες, και χαμογέλασες...
Αφού το ήξερες. Εκεί θα πήγαινα. Κι όταν μ’ έβλεπες να έρχομαι το ήξερες πως είμαι εγώ, έτσι δεν είναι; Το ήξερες...
Ήχος. Εικόνα. Λέξεις. Κινούμενα και στατικά. Με δελέασες μ’ ένα μαύρο δωμάτιο. Φαντάστηκες να παίζω τη φωνή μου σε φόντο κόκκινο, έτσι; Μη πεις όχι...
Θα σκεφτείς ιδέες; με ρώτησες, κι ήξερες πως ήδη σκεφτόμουν πριν μου το προτείνεις...
...το ήξερα πως πετάς απ’ τις γρίλιες μα δεν ήξερα αν εσύ το είχες καταλάβει...
Ναι...το έχω καταλάβει. Και βλέπω καινούργιους κόσμους. Σαν να είναι αληθινοί. Κι εκεί νιώθω απελευθερωμένη απ’ όλα...
...μα είναι αληθινοί...
Αν το συνειδητοποιήσω αυτό, μπορεί και να τρομάξω, σου είπα. Χαμογέλασες...
...είσαι πολύτιμη...
Είμαι; Δε ξέρω τι είμαι. Αυτό που ξέρω είναι πως θέλω να γίνω κι άλλο. Απ’ ότι κι αν είμαι. Κι απ’ ότι δεν είμαι.
...έχεις πόρτες να ξεκλειδώσεις. Θέλω να στις ξεκλειδώσω εγώ. Θέλω να τις μάθω...
Κοίταξα αλλού. Να πιαστώ από ένα νήμα του φεγγαριού που έψαχνε να κάνει το ντεμπούτο του σε μια νέα νυχτιά. Μα αργούσε να ανατείλει ακόμα.
...έχεις χαμόγελο εφηβικό...
Τι να πεις σε κάτι τέτοιο παρά να συνεχίσεις να χαμογελάς;
Χάδι. Απαλό. Στο λαιμό. Δεν σε κοίταξα. Φανάρι πράσινο. Εναλλαγές ταχυτήτων. Όπως τα κομμάτια της ζωής. Της μνήμης. Του ονείρου...
Να πετάς όσο ψηλά θες, μα να προσέχεις. Τώρα πια σε βλέπω. Καληνύχτα...
..............................
Καληνύχτα...
.
