Α! πρέπει να σου προσφέρω ένα τραγούδι μου φαίνεται...
:)
Και βάζω να πιω και μια βότκα τώρα γιατί…
…κάτι μου έκανες απόψε...γλυκό…
…μην ανησυχήσεις…
(γμτ)…
Διάβασε το μήνυμα που της έστειλε ο άγνωστος γι’ αυτήν άντρας κι ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της. Χαμόγελο παράξενο. Με ερωτηματικό. Μα και με μια γνωστή αίσθηση. Αίσθηση παράξενη. Απ’ αυτές που νιώθεις όταν έχεις συναντήσει παρόμοιες καταστάσεις, ανεκπλήρωτους έρωτες, χαμένα όνειρα, νέες αναζητήσεις. Το μυαλό κάνει τα παιχνίδια του άλλωστε. Κι είναι φορές που θες να το χρωματίσεις με μια δόση κόκκινου παραπάνω.
Έτσι, του απάντησε:
Άνοιξε την ένταση και ξεχύθηκαν οι νότες του τραγουδιού που της έστειλε. Χαμογέλασε. Περπάτησε λίγο στο δωμάτιο κι έσφιξε τα χέρια γύρω απ' το στήθος της. Χαμήλωσε το φως...
Οι νότες συνέχιζαν το τραγούδι τους φέρνοντας εικόνες νύχτας. Εικόνες φωτιάς. Εικόνες ενός άνεμου να φυσά και να κάνει τα φύλλα να τρέμουν...
Έβαλε κι εκείνη ένα ποτό. Μ' ένα παγάκι να διαλύεται αφήνοντας δυο στάλες να χυθούν έξω και ν' ακουμπήσουν την παλάμη της. Έσκυψε και τις έγλειψε. Μια τούφα απ' τα μαλλιά της έπεσε στα μάτια της, μα την άφησε εκεί...
Στην υγειά σου, του ψιθύρισε...
...και είναι σίγουρη πως την άκουσε...
Μερικές φορές δεν έχει σημασία το μετά. Το τώρα θέλει τη γεύση του. Έστω και μέσα από πνοές που δεν συναντιούνται σε κοινό χώρο, μα τους αρκεί η αίσθηση του κοινού ουρανού...
Καληνύχτα...
.
.
