Στο στόμα σου ανασαιμιά σε μιας ρωγμής το πουθενά. Να στέκομαι με πιρουέτες στο κενό και φούστα αδράχτι στου καιρού τα κύματα. Σταγόνες να ρουφώ, στα στήθια μου σπηλιά να γίνουν. Να χωθείς, να χαθείς, να παραμείνεις. Να τι θα ήθελα. Ένα νεύμα σιωπής και μια αγκαλιά αστέρια. Σε κείνη την τρύπα τη βαθιά να μείνουμε εραστές χωρίς αναστημό. Ανήλιαγοι επισκέπτες του ασήμαντου. Μισοί εχθροί του απωθημένου. Και ενός ουρανού θεοί για να χαθούμε.
Να τι θα ήθελα. Ένα ακόμη μείγμα από σκόνη και σάλιο για να γεννηθεί το άπειρο. Μια θηλιά για να περαστεί το όνειρο. Κι άλλη μια να γίνει κούνια να σαλέψω. Στης παλάμης τις γραμμές να κυλιστώ, να γλύψω την ιδέα της άγνοιας. Απαλλαγμένη ενοχών να δρέψω νέκταρ απ’ της γης τη λύτρωση, στα χείλη να στο στάξω. Να πιω κι εγώ μαζί σ’ ένα φιλί το τώρα σου.
Να τι θα ήθελα. Σε μια στιγμή του τσακ να σπάσω τα κομμάτια μου. Άμμος να γίνω στα ακροδάχτυλά σου, να παίξω το παιχνίδι των λυγμών. Να με μετράς και να σου περισσεύω. Να με σπαταλάς και να σου απομένω. Να με χαλάς και να σου φέρνω. Απομεινάρια να χώνεις σε τσέπες προσδοκίας κι άσπρα περιστέρια να γίνονται για να τραγουδούν το είναι σου. Έτσι θα μου άρεσες. Μικρός και ανιστόρητος γεύσεων. Να σου μαθαίνω το ξημέρωμα ανάμεσα στους πόθους. Κι εσύ πρόθυμος υποταγής για να με κυριεύεις.
Είδες τι θα ήθελα?
Άκου με, μέλλοντα. Και μη γυρνάς την πλάτη. Γείρε στης αστραπής το ξέσπασμα να ξαποστάσεις. Πιες ένα μίσος ξεχασμένο μήπως και γελάσεις. Ντύσου και μια γέννηση για να ξεχάσεις. Τα απωθημένα σου δε θέλω να μπαλώνω. Να ισιώνω. Να διορθώνω. Κι αν διστάζεις να μιλήσεις, δε γίνεται από μένα να κρυφτείς. Την ανάγκη έχεις να επιθυμείς. Τη δύναμη έχεις να δοθείς. Την άγνοια έχεις για να αφεθείς. Γι’ αυτό κάνε πως ήσουν χθες και γύρισε πλευρό…
…να μου χαρείς…
.
