photo by Δον ΨΥΧΩΤΗΣ
Μου λείπει αυτό που θα μπορούσα να γίνω κοντά σου. Μου λείπει εκείνο το χαμόγελο που φαντάζομαι πως θα είχε το πρόσωπό μου δίπλα σου. Μου λείπει κι αυτό το κάτι που θα με έκανε να μη θέλω να πατώ στο χώμα ετούτο. Μου λείπει και το περισσότερο που θα ήμουν ικανή να δημιουργήσω. Φτερά να βγάλω, να γίνω μάχη, να τραγουδήσω ειρήνη, να ντυθώ έρωτας. Χρώμα να υπάρξω, καμβάς έτοιμος για ζωγραφιά, πνοή στα μάτια νεογέννητου ουρανού. Χάδι παρηγοριάς, κόκκινο της χαράς, νερό να ξεδιψάω κάθε ταξιδιώτη. Θάλασσα ολάκερη για καράβια θύελλες. Μονάκριβο στολίδι σε χείλη άφαντων πλασμάτων. Τόξο στα χέρια αιθέριας αμαζόνας που λαξεύει ιστορία. Μορφή με αιτία. Με σύσταση. Με προορισμό.
Μου λείπει να λέω αγάπη μου. Εκείνο το αγάπη μου που σημαίνει πόθο, λαχτάρα και ανάγκη. Που αναζητά καταφύγιο, που θέλει να υπάρξει φωτιά, που μπορεί να καταρρίψει τους αιώνες. Πόσο θα ήθελα να γονατίσω στο μεταίχμιο του χρόνου νικημένη από αντιστάσεις. Αχ και να μπορούσα για όσο κρατάει μια αστραπή να ορίσω τους κανόνες μου. Να φτιάξω τα απομεσήμερά μου. Να αποσώσω τα λάθη μου. Να γδάρω τα τρωτά μου. Πόσο πολύ διψώ για το πάτημα εκείνο που θα μου δώσει ώθηση να ξεφύγω. Να διανοίξω. Να εξορύξω.
Κι ύστερα με ικανοποίηση να φορέσω το τότε που θα μου. Να βγω και να σπείρω βήματα. Αναμνήσεις να γίνουν στα δάχτυλα του ψίθυρου. Στάλες στη γεύση της πίστης. Λουλούδια στα μαλλιά της γνώσης. Να χωθώ μες τον καθρέφτη εκείνον που θα ομολογήσει το παραμύθι του. Σε μια μύτη μολυβιού να γίνω το τέλος που προμηνύει ακολουθία. Μεταμόρφωση. Σεισμό. Να βάλω τη γραμμή μια δόση παρακάτω. Να χυθώ στο απέραντο με χάντρα το ολοκλήρωμά μου.
Πόσο μου λείπεις όμως, αφανέρωτό μου. Πόσο αργείς να αποφασίσεις να πλησιάσεις.
Και πόσο καλά σε έχω κρυμμένο μου…
.
