Και καθώς απλώνομαι αμέριμνη κάτω απ’ του ήλιου το χάλασμα, να αρχίζω να ξεφλουδίζω τις υπόλοιπες ζωές μου. Να πέφτουν σα του λεπρού τα κομμάτια ουρλιάζοντας αχνά κι ύστερα να φυτρώνουν μαύρα περιστέρια σε έδαφος χωρίς αλάτι. Στήθη γυμνά σε μιας άνοιξης το γητεμένο στρώμα, να ρίχνουν κεραυνούς που σφάζουν. Ναι, εκεί στην κόψη είναι η παρ-ουσία. Μια παρωδία σε θέατρο του μαύρου που τρίζει στη σκηνή η γεύση του κόκκινου θανάτου.
Φύση μου άγαρμπη, φανέρωσε ένα σου κομμάτι ακόμη. Και στύψε γέλιο παλιάτσου φιμωμένο στων ματιών του το αχ. Και δώσε μου να πιω για να ξεχάσω τι θα γίνω. Χωρίς να πω «επειδή το επιθυμώ». Χωρίς να ομολογήσω «αθώα μέχρι αποδείξεων». Χωρίς να κυλιστώ ξανά στις χίμαιρες του τιποτένιου (μου).
Μα το πιο ζουμερό απ’ τα κομμάτια μου, φύλαξέ το για το καινούργιο. Μαύρη κορδέλα να γίνω σε μάτια αστραπές για να ρουφήξω την εκβολή ενός ακόμη ποταμού που μένει, παραμένει και υπομένει της πηγής του την επίμονη φοβία που εκλιπαρεί στεγνά:
"μη βρεις τη θάλασσά σου...
...ακόμη"! 
