Να λοιπόν που το διπλό το ένα κοντεύει να βγάλει αέρα. Στης σπηλιάς την υγρασία, φτιάχνω τελετή προορισμού, αγναντεύοντας επιπόλαιες προςμονές. Είναι αλήθεια τελικά, πως τα βράχια στάζουν αλμυρό σκέπασμα όταν αφήνονται στον άνεμο της αγάπης. Όταν μεθούν με το ποτό του βάθους. Κι όταν ξαπλώνουν την υπόστασή τους χωρίς να αναρωτιούνται πώς κατάφερε ο χρόνος να καλύψει τις ρίζες τους.
Η υπεροχή, αγαπημένε μου ανέπαφε, έγκειται στην ουσία της διάστασης. Ενός σύμπαντος που φέρνει μέσα του τα γνωρίσματα της μετουσίωσης. Της λαχτάρας. Του ριζικού. Ερωτευμένοι με την απέθαντη γνώση της σπατάλης, ο δωδέκατος αυγερινός υποκλίνεται στην αλλαγή της πυγμής.
Αγαπώ σε, ανήθικε.
Χωρίς επειδή.
Ang.R
