Ίσως, λέω, υποδύθηκα
ρόλο
κοριτσιού με
μύτη αστεία
σελιδοδείκτη
σε τόμο
ύλης
διδακτέας κι απαρέγκλιτης.
Λησμονημένη
σε υπόγειο μυστικό
μετρίας
κλάσης ξωτικό με
φωνή
διαστροφική για εκκλησία.
Ίσως, φταίω,
για αιώνων λάσπη
απορίας
καταδίκη κι απιστία
ορμής
μενεξεδιάς και άλουστης
μισής ζωής
κλεμμένη ιστορία.
Ίσως και να
είμαι ψέμα
μια πομπώδης
λιτανεία
βελόνα σάπια
ζωντανή
καρφιτσωμένη
σε σκιάχτρο
δευτέρα
παρουσία.
Μπορεί να
είμαι και τίποτα
στου χρόνου
τον καπνό
ακάπνιστη
μαριχουάνα
ένα παράξενο
φρικιό.
Κι αν κάτι,
ίσως, είμαι
άσε να το
βρω όταν
στα χέρια
σου με πλάσεις
με βλέμμα
πρόστυχο κι αγνό.
