Κι ήταν μια ώρα που ο ήλιος χαμογελούσε στο πρώτο άστρο του σούρουπου. Κι ήταν δυο στιγμές που το γαλάζιο έκανε νερά κάτω απ’ τις βάρκες. Κι ήταν μια νότα που μύρισε μετάξι…

Ώρα μετάβασης…ώρα σιωπής. Ώρα που τα διαστήματα ανάμεσα απ’ τις λέξεις γίνονται μεγαλύτερα. Ομίχλη στο ποτήρι μου. Διάφανο το δικό σου. Μα δεν θέλεις να μου φανείς ακόμα…

Βλέμμα τριγύρω. Αμηχανία; Η αμηχανία εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Ένας απ’ αυτούς είναι το πείσμα σου να δείξεις αυτοπεποίθηση. Κι ας ξέρεις πως μέσα σου αναρωτιέσαι. Τρέμεις. Αμφιβάλλεις. Λάθος κινήσεις; Σωστές λέξεις; Αμφίβολα νεύματα; Ανάσες αμφισβητήσιμες;

Κάποιες στιγμές νιώθεις σίγουρος. Άλλες, όχι. Το ξέρει. Το καταλαβαίνει. Το βλέπεις. Σ’ αρέσει να το ξέρει. Δε χρειάζονται εξηγήσεις εδώ. Δεν παύει όμως αυτό το «μήπως και…» να σου ζουζουνίζει στο μυαλό…

Κι ήταν μια ζάλη που έφερε βλέμμα χαμένο. Χωμένο στα απέναντι μάτια. Υγρά είναι τα μάτια σου. Το παρατήρησα. Και ξέρουν να μιλούν. Φαίνονται τα ερωτηματικά τους. Και οι ζωγραφιές που φτιάχνουν.

Έχεις εξοικειωθεί με το ούζο;

(…Κι αν δεν έχω;)

Αναρωτιέμαι με τι έχω εξοικειωθεί. Νιώθεις άραγε απόλυτα εξοικειωμένος με το κάτι σου; Με το υγρό που χύνεις μέσα σου; Μ’ αυτό που προσφέρεις; Μ’ αυτό που δέχεσαι; Μ’ αυτό που θέλεις να φανεί; Μ’ αυτό που δεν θέλεις να φανεί μα ο άλλος το νιώθει; Ή δε θέλει να το δει;

(…Με νιώθεις; Με έχεις αναγνωρίσει; Κι αν; τότε τι…;)

Όλα σε ροή. Στον κατήφορο του ουρανού οι διαδρομές είναι λείες. Κυλούν με φόρα. Διαγράφοντας πορεία. Ρέω…

(…Πιάσε με…)

Παιχνίδι με τα μάτια. Βλέμμα στο βλέμμα. Κρατάς για ώρα. Χάνομαι μέσα σου. Παλμοί. Ακούς τους παλμούς μου; Δε μπορώ να το κάνω αυτό με τον καθέναν. Κανείς δεν θέλει να κρατήσει σφιχτά το χέρι του άλλου κοιτώντας τον στα μάτια για πολύ. Φοβούνται. Μη τύχει και φανείς πιο δυνατός. Μη τύχει και δε δείξουν πιο κυρίαρχοι. Μη τύχει…και φανούν οι απόκρυφες επιθυμίες τους…

Μ’ αρέσει που είσαι δυνατός. Αυτό σκεφτόμουν. Είσαι δυνατός. Κατάλαβες πως δεν θέλω να παίξω παιχνίδι επιβολής, μα παιχνίδι αντοχής; Μα δεν ήταν απλά και μόνο ένα παιχνίδι.

Ήταν εκπομπή…Εκπομπή…

(… Τι εξέπεμπα…;)

Δύναμη το λες να μην απαντάς. Δύναμη; Απομόνωση δική μου είναι. Κρυώνω όταν γίνεται. Κρυώνω…(…Για μένα μιλάω πάλι;). Όσο σιχαίνομαι να μιλάω για μένα, τόσο η άμυνά μου, μου βγάζει λέξεις που αναφέρονται σε μένα. Όταν το σκέφτομαι μετά, ντρέπομαι γι’ αυτό. Αφού είμαι τίποτα. Τίποτα…

(…Η ροή έχει στάσεις άραγε; Η ροή δέχεται το μαζί; Σε σκέφτομαι…)

Υγροί ορίζοντες στη διαδρομή. Θα στρίψεις ή θα πας ευθεία; Δε μιλάς. Ακούς τη σκέψη μου; Μη…μη την ακούσεις…Θυμάμαι που στην αρχή κάτι με είχες ρωτήσει και δεν απάντησα. Βλέπεις;…κι εγώ δεν απαντώ κάποιες φορές. Θέλω οι απαντήσεις μου να έρθουν αβίαστα. Και να μου το κάνεις εσύ αυτό. Εσύ…

(…Είσαι έτσι; Θέλεις να είσαι έτσι…;)

Η άκρη του δρόμου έχει συνηθίσει να δέχεται αποχαιρετισμούς. Αν μίλαγαν οι γωνιές θα γινόταν έκρηξη αισθήσεων. Συμπαντική. Ποιος άραγε θα μπορούσε να μετουσιώσει αυτό το μεγαλείο σε κάτι το απτό; Κρίμα να το πετύχαινε. Γιατί θα έχανε από μαγεία…

Έσκυψες κοντά μου. Αμίλητος πάλι. Ένα νεύμα. Ένας σπασμός στα χείλη. Ένα γρήγορο βλέμμα. Υγρό ακόμη…

Υγρά και τα χείλη σου. Υγρά… φίλα με…

(…Φίλα με…)