Γεννιούνται οι αγάπες; Κάποιος σου βάζει το σπέρμα του και τις κυοφορείς; Ανοίγεις ύστερα τα πόδια και τις κρατάς στα χέρια βγάζοντας τη μορφή τους από μέσα σου; Τις έχεις αγκαλιά και τις νανουρίζεις; Τις χαϊδεύεις; Τις νταντεύεις; Τις παίζεις; Τις μεγαλώνεις;
Προσφέρονται οι αγάπες; Μεταδίδονται; Είναι κολλητικές; Αγαπιούνται οι αγάπες; Ερωτεύονται; Παχαίνουν; Αδυνατίζουν; Νιώθουν άσχημες ή όμορφες; Πεινούν; Υποφέρουν; Ζουν επειδή μας έχουν; Ή ζούμε επειδή τις έχουμε; Είναι πλασματικές οι αγάπες; Είναι αόρατες; Μιλούν; Φωνάζουν; Βρίζουν; Γαμούν οι αγάπες;
Είναι κάτι νύχτες που γράφεις για αγάπες. Είναι κάτι μέρες που εσύ ζωγραφίζεις τον ήλιο. Που εσύ διώχνεις τα σύννεφα. Εσύ βάζεις τις κίτρινες πινελιές στα φύλλα. Κι εσύ φοράς εκείνο το κραγιόν που φεγγοβολά τα θέλω σου. Κι άλλες στιγμές, πάλι, που ζυμώνεις σύννεφα, τα ψήνεις στην καρδιά σου και μοσχοβολά άρωμα βροχής. Μελαγχολικής. Και σ’ αρέσει αυτή η μελαγχολία. Σ’ αρέσει πολύ. Κι είναι φορές που τις αφήνεις να καούν λίγο παραπάνω και πονάς κι εσύ μαζί τους. Και αφήνουν τρίμματα που τα ρίχνεις στα μυρμήγκια και στα περαστικά πουλιά. Για να μη πάνε χαμένα τα υπολείμματά τους. Γιατί ακόμη κι αν νομίζεις πως είναι χαλασμένες, όλο και κάποιος θα τις βρει χρήσιμες.
Πεθαίνουν οι αγάπες; Τις θάβεις; Τους βάζεις φόρεμα λευκό και τις συνοδεύεις με λυγμούς; Φυτεύεις λουλούδια και τις ραίνεις με πέταλα; Μουρμουράς και τις λιβανίζεις; Ανάβεις και κεριά για να μη νιώθουν μόνες; Βάζεις δίπλα τους αγαπημένα αντικείμενα να έχουν στα όνειρά τους; Παίζεις και μουσική; Πες μου…μεθάς όταν τις σκέφτεσαι;
Ακούς ήχους που σου θυμίζουν αγάπες; Κλείνεις τα αυτιά σε τραγούδια που σε κάνουν να τις βλέπεις μπροστά σου; Ανοίγεις στη διαπασών το ντάπα ντούπα να φωνάξεις κι εσύ μαζί την πεθυμιά σου; Τρελαίνεσαι; Γουστάρεις να τρελαίνεσαι;
Δεν θέλουν οι αγάπες ερωτήματα. Δεν χρειάζονται αναφορές. Δεν έχουν ανάγκη από συμβουλές. Δεν θέλουν να είναι στην άκρη για πολύ. Δεν μπορούν να είναι εξαφανισμένες οριστικά. Δεν υπάρχουν αγάπες χωρίς έστω και μια υποψία αγάπης.
Οι αγάπες θέλουν χώρο. Θέλουν χρόνο. Θέλουν ουσία. Θέλουν ουρανούς να απλωθούν. Θέλουν το σύμπαν που κρύβουμε μέσα μας. Θέλουν φωνή, βροχή και κεραυνούς. Θέλουν χρώμα, πόθο και σκιές. Θέλουν θυσία, παραπτώματα και «πτώματα». Θέλουν φαντασία, έμπνευση και όραμα. Οι αγάπες…
…θέλουν ΕΜΑΣ…
…για να γεννιούνται ξανά και ξανά…
αφιερωμένο σ’ ένα κορίτσι που μας συνδέει κάτι (περίπου) κοινό…
.
