Είναι μερικοί άνθρωποι που έχουν το σεισμό μέσα τους. Κουνιούνται και τρέμουν τα άστρα. Μιλούν και φέγγει ο ουρανός. Γελάνε και παίζουν ντόμινο οι πλανήτες. Είναι κάτι αερικά που φτιάχνουν αλυσίδες δεμένες με αόρατους παλμούς. Ζωντανούς. Που σε καλούν να μπλέξεις ανάμεσά τους. Και να μη θες να ξεφύγεις με τίποτα.
Είναι μερικοί του είδους των διπόδων που αξίζει να φέρνουν τον χαρακτηρισμό τους. Τινάζουν το μαλλί και σηκώνονται κύματα. Σηκώνουν τα χέρια και κατεβαίνει ο ουρανός. Ξαπλώνουν και προσκυνά η σελήνη. Στενάζουν τα σταυροδρόμια ανάμεσα στις πτυχές των αναστεναγμών τους. Φιλάει ο αυγερινός την πούλια αντρόπιαστα μέρα μεσημέρι.
Είναι κάποιοι που αλλιώς γεννιούνται κι αλλιώς μεταμορφώνονται. Είναι κάποιοι που αποδύονται τους χαρακτηρισμούς τους και πατούν στον ουρανοξύστη των θέλω τους. Κάποιοι που τολμούν να ξεσκίσουν τις πιτσιλωτές τους βούλες και να βάλουν φτερά ρουμπινί. Βελούδινα. Προκλητικά. Να βγάζουν μάτι.
Μ’ αρέσει. Μ’ αρέσει να κοιτώ το ναι που θέλει να βγει καθαρό και να τραντάξει. Να γελάσει. Να απλωθεί. Να υπάρξει. Μ’ αρέσει να χαίρομαι το είμαι αυτό που είμαι που θέλει να περπατήσει στο θα γίνω ακόμα περισσότερο. Και το κάνει. Μ’ αρέσει το έλα που λέγεται με πάθος. Με πίστη. Με δύναμη. Με προοπτική. Και μ’ αρέσει που ορισμένοι χαρακτήρες, όσο και να είναι καθ’ υπερβολήν αποτυπωμένοι σε έναν κόσμο φανταστικό…
…κάπου σου υπενθυμίζουν ότι η πραγματικότητα ζητά ήρωες για να φτιάχνει ιστορίες που αξίζει να είσαι μέρος τους…
(Το βίντεο είναι για την προώθηση του βιβλίου με τίτλο Οριάνα εξπρές που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης, με συγγραφέα την Αγγελίνα Ρωμανού. Το είδα…μου άρεσε…το διαδίδω…)
