Και τι είναι αυτό που σ’ αλλάζει κάποια στιγμή; Να είναι η στιγμή ή να θέλει χρόνο η ανακάλυψη; Κι αν όλα συντελούν στο να επαναπροσδιοριστείς, προς τι το επόμενο βήμα; Κι αν βρεις το λάθος; Χωράν οι μετανοήσεις όταν ήδη έχεις βάψει τα γόνατά σου κόκκινα; Δε ξέρω. Είναι και το χρώμα που άμα μείνει εκεί, δε θες να το προσπεράσεις...
Μας δίνουν δύναμη ορισμένα χέρια σαν μας κρατούν γερά ή είναι ακόμη μια ψευδαίσθηση ότι θες να νιώσεις σιγουριά έστω και για ένα κενό του χρόνου; Σε κάτι δάση άφωτα να θες να φιληθείς και κάτι να σου κλείνει το στόμα μη βγάλεις αχ. Κάτι να σου παγιδεύει την ανάσα πριν δώσεις σήμα πως το θες. Κι αν δε το θες; Πρέπει πρώτα να το κάνεις για να το διαπιστώσεις; Κι αν έτσι, σβήνει ακόμη μια φλόγα άβροχη; Πώς γίνεται να κατεβαίνουν τα μνήματα έτη φωτός χωρίς να πεθαίνουν; Εσύ; Εσύ γιατί να πιστεύεις πως αυτό που ζεις είναι η ζωή σου;
Να σκίσω σε κομμάτια μια σκέψη ακόμα. Να μη την αφήσω να μου διαβρώσει ό,τι μου απέμεινε από φόβο. Να μη την αφήσω να μου κατασπαράξει τα σωθικά πριν τη νιώσω. Επιτέλους, να σταματήσω να υπάρχω με το αν. Μα δε μπορώ. Και ποιος να βρεθεί οδηγός στο τρενάκι του τρόμου μου; Ασυνόδευτο πάει σε γύρους αγρύπνιας. Αν υπάρχεις, πνεύμα μου, γιατί με ντύνεις με αγκάθια ξανά και ξανά; Αρέσκεσαι στη μετενσάρκωση του χαμένου μου τίποτα; Τι είδους ικανοποίηση σου προκαλεί αυτό, θα ήθελα να ήξερα.
Κι αν κάτι μου λέει να έρθω σε σένα; Να το αφήσω; Πες μου, έτσι θα νιώσω μικρότερη; Μεγαλύτερη; Θα νιώσω λες τόσο γερασμένη που θα θέλω να χωθώ σε στρώμα χωμάτινο ώσπου να λιώσει ακόμη μια μου ανάγκη; Ανάγκη; Μεγάλη λέξη με τόσα λίγα γράμματα. Σε είχα ερωτευθεί, ξέρεις. Κι αν εξακολουθώ; Σε είχα αγαπήσει, νομίζω. Κι αν ξανά το επιθυμώ; Εσύ μόλις ξεκινάς. Και πώς θα πρέπει να νιώθω εγώ μ’ αυτό;
Χορός σε ατίναχτα στρώματα όλες μου οι ζωγραφιές. Ανυπόγραφοι παλιάτσοι να παίζουν ντέφι κι εγώ να θέλω να σηκώσω μιαν ΄Ανοιξη ακόμα μέσα από τη φούστα μου. Να ’ξερες πώς ντρέπομαι μερικές φορές που δεν είμαι. Που δεν έχω φτάσει. Που δεν έχω γίνει. Ή που προσπέρασα χωρίς να τόλμησα. Νομίζω αυτό θα είναι και το μεγαλύτερό μου αμάρτημα. Που εμποδίστηκα από ένα μύθο για να μη φτιάξω ακόμη ένα παραμύθι.
Μη μ’ αφήσεις.
.
