Θα ήθελα να ήμουν βιβλίο. Χιλιοδιαβασμένο, να σέρνω τις σελίδες μου ξεφτισμένο στις άκρες. Πολυσέλιδο και πολύπλοκο. Πολύτιμο και πολυσήμαντο.
Θα ήθελα να ήμουν αίσθηση. Πρωτόγνωρη και ανυπέρβλητη. Παλιά κι ανεξερεύνητη. Καινούργια και ατίθαση. ΄Εντονη και προκλητική. Σαγηνευτική κι αμαρτωλή.
Θα ήθελα να ήμουν λέξη. Περίτεχνη, απλοϊκή, ευχάριστη και διασκεδαστική. Μελαγχολική ή επιθετική.
Θα ήθελα να ήμουν μνήμη. Θλιβερή και ποιητική. Ζωηρή και άταφη. Βίαιη, ιερή και άναρχη. Μισητή κι αγαπημένη. Σταυρωμένη και αναστημένη.
Θα ήθελα να ήμουν έμπνευση. Η διαδικασία, το αποτέλεσμα κι ο αποδέκτης. ΄Ενα και πολλά.
Θα ήθελα να ήμουν μούσα. Μα δεν είμαι. Γιατί δεν το τόλμησα. ΄Η γιατί δεν μπόρεσα. ΄Η γιατί τρόμαξα. ΄Η γιατί διάλεξα να μην είμαι.
Κι αν κάτι πρέπει να είμαι...ας είμαι...
«...η γραφή...
...αγία και πρόστυχη...
...ιερή και βέβηλη...
...αθώα και σατανική...
...ή μια ανήμπορη πένα...
...λευκή παρθένα σελίδα ,διακορευμένη από λέξεις φαλλούς....»
(εμπνευσμένο απ’ το «mon petit peche», μιας και έχω αφιέρωση προσωπική...)
