Θα σε αναρτήσω...
Εσένα που λες πως σκέφτεσαι συνέχεια. Πως θέλεις πράγματα. Πως δίνεις. Πως προσφέρεις. Πως ονειρεύεσαι. Πως επιθυμείς. Πως δείχνεις. Με πράξεις. Με λόγια. Με βλέμματα...
Εσένα που ξεδιπλώνεσαι. Που νωχελικά κουνιέσαι στον καθρέφτη κοιτάζοντάς σε. Που χαμογελάς. Που δακρύζεις. Που καρδιοχτυπάς. Που προχωράς στη βροχή χωρίς να δέχεσαι την ομπρέλα κανενός...
Εσένα που έπαψες να πιστεύεις. Που θες να νιώσεις πως υπάρχει κάτι για να πιστέψεις. Που παρ’ όλα αυτά δεν δηλώνεις απελπισία. Που έχεις δύναμη να ανοίγεις ένα μονοπάτι ακόμη. Που ξεριζώνεις τα αγριόχορτα και φυτεύεις ανεμώνες. Που βυθίζεσαι σε σκοτάδια. Μα και που γελάς δυνατά...
Εσένα που έχεις αναμμένη την εστία σου. Που θες να υποδέχεσαι. Να καλοσωρίζεις. Μα και να διώχνεις. Με το βλέμμα στραμμένο στο εκεί. Που δείχνει κατεύθυνση. Που μουσκεύεις. Που αρνείσαι να στεγνώσεις. Που ξέρεις να φιλάς με πάθος. Που ερωτεύεσαι με δύναμη. Που απογοητεύεσαι οικτρά...
Εσένα που ντύνεσαι για να γδυθείς. Που γδύνεσαι ενώ ακόμη έχεις τα κουμπιά σου σφαλισμένα. Που αναστενάζεις. Που υποφέρεις. Που μεταδίδεις. Που λες ναι. Όχι. Ίσως. Που φοβάσαι. Που ανησυχείς υπερβολικά. Που χαϊδεύεις τις λέξεις. Που αγαπάς τα πρόσωπά τους. Τις ψυχές τους. Που λατρεύεις ότι λατρεύουν. Που προστατεύεις...
Εσένα που χάνεσαι. Που επαναπροσδιορίζεσαι. Που ακόμη γίνεσαι...
Θα σε αναρτήσω, εαυτέ μου. Κι ύστερα θα σε σταυρώσω. Όπως κάνω κάθε φορά που θέλω να βλέπω λίγες στάλες παραπάνω κόκκινο. Όπως ξέρω πως θ’ αναστηθείς ξανά. Γιατί δεν θες να γλιτώσεις από την λαχτάρα μιας ακόμη επερχόμενης ηδονής. Κι είμαι εδώ για να σου θυμίζω...
...πως στην επόμενη στροφή αν δεν με υποδεχτείς με χαμόγελο…
… θα σε γαμήσω!
Κι αυτή τη φορά δεν θα σ’ αρέσει...
.
