Ξέφυγα απ’ των χειλιών σου την άκρη. Την ώρα που χαμογέλασες. Από άκουσμα που σου ξύπνησε θύμηση.
Απλώθηκα στον αέρα σαν ήχος. Από κάτι πρωτόγνωρο που σε έκανε να τρανταχτείς.
Κρύφτηκα πίσω από μια κουρτίνα βυσσινί. Μη χάσω της πρωτοτυπίας τη μορφή.
Έκλεισα το βλέμμα μου σε ενός ονείρου παγίδα. Και φυλακίστηκα σε μιας εικόνας την υπογραφή.
Γδύθηκα το υπονοούμενό μου και το άφησα να πλανηθεί. Και έπεσα σε ακόμη μια πλάνη.
Γήτεψα στεναγμό και τον καρφίτσωσα στο στήθος. Και γητεύτηκα σε μιας βροχής την καταιγίδα.
Ήπια εξήγηση βουβή. Και σου έδωσα να δοκιμάσεις δάκρυ με γεύση πορτοκάλι.
Κι ύστερα χαμογέλασα κι εγώ.
Έχεις δει αστείο να χαμογελά;
Κοίτα με.
Και ξέχασέ με.
Γιατί δε θέλω να με διαδώσει κανείς.
Γιατί...είμαι ένα αστείο...
... από άλλο ανέκδοτο...
.
