Χτες είχα στύση. Κανονική στύση. Βαρβάτη. Απ’ αυτές τις σκληρές, τις δυναμικές, τις γαμιστερές. Απ’ αυτές που δεν κρατιούνται. Που όταν βλέπουν τρύπα θέλουν να μπουν και να τα δώσουν όλα. Ανεξαρτήτως φύλου και οδού.
Ήμουν σ’ ένα αμπελοχώραφο κι έβρεχε ο ουρανός αηδία. Απ’ τις αηδίες που θες να κυλιέσαι μέσα τους. Τις λασπερές. Απ’ αυτές που γεμίζεις γλίτσα και σου ’ρχεται να ανακατώνεσαι στο βούρκο. Σα το γουρούνι που δεν μπορεί να ξεμακρύνει απ’ τα ένστικτά του. Και ποιος μπορεί;
Κι ήρθε και μια άνοιξη απ’ το πουθενά. Απ’ αυτές που μπαίνουν μαζί με το παραπέτασμα της γύρης που σου γαργαλάει τα ρουθούνια. Που χώνεται και ποτίζει όλα σου τα κύτταρα και τα κρατά σε υπερδιέγερση. Και σου ’ρχεται να ανατριχιάζεις κάθε τρεις και λίγο. Ενίοτε και να φταρνίζεσαι. Είναι ξέσπασμα το φτάρνισμα. Με κάμποσα αψού σε λίγο αρχίζεις και γελάς. Το ’χεις παρατηρήσει;
Πέρασε κι ένα χελιδόνι. Απ’ αυτά που έχουν την ουρά σαν το ψαλίδι που λέγαμε στο δημοτικό. Το ζωγραφίζαμε κιόλας. Πόσο καιρό έχω να ζωγραφίσω χελιδόνι, αλήθεια. Έσκισε το σύννεφο και έσταξε βαμβάκι. Πάνω μου. Στο στήθος μου κάθισε. Στις δυο μου ρόγες τις στητές κι έμεινε πάνω τους να ανασαίνει.
Και τότε ήταν που το είδα. Να ορθώνεται ανάμεσα απ’ τα πόδια μου. Να με πιέζει κι ύστερα να ελευθερώνεται. Να παίρνει απόχρωση κοκκινωπή και να χοντραίνει. Το αντρικό μου όργανο σε πλήρη εμφάνιση. Δεν σοκαρίστηκα. Γιατί να σοκαριστώ; Όλοι μας έχουμε δυο φύσεις μέσα μας. Ανά περιστάσεις βγαίνει πότε η μία και πότε η άλλη. Το ότι όμως η δικιά μου αντρική φύση αποφάσισε να μου φανερωθεί μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτό είναι δικό της θέμα. Δεν θα πω εγώ στη φύση πώς να μου μιλά.
Για ένα όμως αναρωτιέμαι τώρα.
Ποιον να πρωτογαμήσω...
.
