Θα πατήσω πάνω στο δέκα με το ένα μου το πόδι και με το άλλο στο τέσσερα που βρίσκεται πιο πέρα. Στη μέση θα βλέπω το τρία και θα το κοιτάω από ψηλά.
Δεκατέσσερις τρίτου μου έλαχε να είναι η μέρα που η βροχή μου με έφερε σε τούτο τον τόπο και αποφάσισε να γίνω η νεράιδά της. Μοιραία λένε πως είναι όλα. Μοιραία λοιπόν είμαι κι εγώ.
Πορεύομαι με τα πέπλα μου, τα φτερά και τις αισθήσεις μου. Και κυρίως τις στάλες μου. Τις στάλες που χύνονται από πάνω μου, αναβλύζοντας εκ των έσω. Στάλες ηδονής, έρωτα, προσμονής, λατρείας, λαχτάρας, θλίψης, φόβου, σκότους. Στάλες σιωπής, φωνής, μαγείας, λάμψης, επιθυμίας. Στάλες ιδρώτα, άγχους, μελαγχολίας, καύλας, λαγνείας, χαράς, λύπης, ζωής.
Άλλοτε σταματώ. Κοιτάω το πριν. Αφουγκράζομαι το τώρα. Προσμένω το μετά. Ζωγραφίζω, γράφω, κλαίω, επικοινωνώ, γελώ, δημιουργώ. Χαϊδεύω, αγκαλιάζω, φιλώ, ερωτεύομαι, απογοητεύομαι, γοητεύομαι. Άλλοτε προχωρώ. Τρέχω, στρίβω, σκουντουφλώ. Πέφτω και τσακίζομαι. Μα σηκώνομαι ξανά. Κι άλλοτε πετώ. Ψηλά, χαμηλά, κυκλικά, στροβιλιστά, με ζικ ζακ, με προορισμό ή χωρίς.
Ακόμη ένας χρόνος στο εδώ και στο αλλού συνάμα. Άλλες φορές δύσκολο, άλλες φορές εύκολο. Πότε μόνη, πότε μαζί. Άλλοτε νηφάλια, άλλοτε θολή. Μα είμαι εγώ. Εγώ πολλές φορές. Και σήμερα,ακόμη μια παραπάνω.
Σήμερα που σβήνω ακόμη ένα κερί. Και που ανάβω ένα καινούργιο σ’ αυτό που θα έρθει. Με μια ανάσα. Με μια πνοή. Με μια ευχή. Στο τώρα μου. Στο σήμερά μου. Στο πάντα και στο ποτέ μου. Στο όλα και στο τίποτά μου. Σε μένα. Σ’ ότι κι αν είμαι...
...και στο ότι θα γίνω...
.
