Καιρό έχω να γράψω για σένα. Καιρό έχω να πάω στον καταρράκτη ή να κουρνιάξω κάτω από το δέντρο μας. Το δέντρο μας με τα χίλια φαρμάκια στα κλαδιά, θυμάσαι; Εκείνο που καθισμένοι στη ρίζα του, φιλοξενεί τα αγγίγματά μας…Εκείνο που έχει τη μυρωδιά μας...
Μη με παρεξηγείς αγαπημένε μου και μη μου θυμώνεις. Άλλωστε…ξέρεις…πως όπου και να είμαι πάντα γυρνώ να πάρω λίγη γεύση απ’ το κάποτε. Κι εσύ καταλαβαίνεις πότε θα έρθω και περιμένεις να φανερωθώ. Με υποδέχεσαι χωρίς το κάλυμμά σου και σου έρχομαι γυμνή όπως με θες. Και κερνάμε άλλη μια φορά ανάσες τη διψασμένη μας ψυχή...
Κι ύστερα…κι ύστερα απομακρυνόμαστε μέχρι ένα άλλο φεγγάρι να μας υποδεχτεί για μια ακόμη νυχτιά…Κρυφά από βλέμματα και κοντά στα αόρατά μας. Μακριά από εκείνους και μέσα στους δικούς μας εφιάλτες. Να σου στάζω λυγμό και να μου δίνεις δάκρυ. Να ρουφώ τις πληγές σου και να μου σκουπίζεις τις θαμπάδες. Να μου επιδιορθώνεις τα ραγίσματα και να σου χτίζω τα συντρίμμια…
Και μετά…να γινόμαστε πιο δυνατοί μέχρι το επόμενο σμίξιμό μας. Μ’ ένα ακόμη σπάσιμο στην καρδιά. Μ’ ένα ακόμη σεισμό στα σωθικά μας. Μ’ ένα ακόμη πικρό χαμόγελο στο ανύπαρκτο πρόσωπό μας…
Γιατί δυο φαρμάκια μαζί, αγαπημένε μου δεν φτιάχνουν ένα μόνο θάνατο. Κι εμείς έχουμε από καιρό πεθάνει μαζί…
Μαζί…
