Άνοιξα…
…και εισχώρησες εξερευνητικά με κινήσεις αργές…προσεκτικές…
Υγρασία και σκοτάδι. Σα να ήξερες πού βαδίζεις. Σα να περίμενες αντιστάσεις, παρακάμψεις, εμπόδια…
Άναψες φωτιά όταν λιγόστεψαν οι αναλαμπές απ’ τις πυγολαμπίδες. Πυρσό που πέταγε τις φλόγες του λίγο πιο κάτω απ’ τα μάτια σου. Και προχώρησες αποφασιστικά…
…βαθύτερα…
Ένα βήμα πίσω να αγγίξεις τοίχωμα με ζωγραφιά. Μια στροφή γύρω απ’ τον εαυτό σου για να πιάσεις έναν απόηχο απ’ το κάπου…
…κι ύστερα μια ώθηση ξανά μπροστά με περισσότερη φόρα…για να δείξεις στον χώρο πως θέλεις να είσαι εσύ ο κατακτητής. Να βάλεις το στίγμα της παρουσίας σου. Να χαράξεις τα αρχικά σου εκεί που δεν έφτασε κανείς. Να δημιουργήσεις λάβα που κοχλάζει…μέχρι να εκραγεί με δύναμη και να φτιάξει καυτό καπνό…
΄Εκλεισα…
…κι έσταξε παλμική γαλήνη ποτίζοντας ράχες και κατηφοριές…πάνω σε άγραφες σελίδες μυστικού δείπνου με καλεσμένους δυο εφιάλτες σε τράπεζα στρογγυλή.
Προδότες του αδιόρατου, δήθεν υπηρέτες του κεκτημένου δικαιώματος του φανταστικού…
…που απελπισμένα εξυμνούν…
…ψευδ-αισθήσεις ερώτων…
.
