Κι έρχονται στιγμές που θες να αποδυθείς εαυτούς. Γιατί και οι άλλοι «σου», σ’ έχουν κάνει να πιστέψεις κάποια στιγμή πως είναι τάχα μου κομμάτια σου. Μέχρι να δώσεις μία και ν’ αρχίσεις να φυσάς τη σκόνη απ’ τα μάτια. Να σκίζεις με λύσσα τους ιστούς που είσαι παγιδευμένος και να κλοτσάς αόρατα πανιά ασφυκτικά δεμένα γύρω από τα φυλλοκάρδια σου. Θλίβομαι να βάζω το αίμα μου ανακάτωμα με δήθεν όμοιο. Και να πρέπει να το ρουφώ για να ξεγελιέμαι. Μεθούν οι κεραυνοί με φτιασίδια; Όχι...δε μεθούν.
Απ’ τις λίγες φορές που επιθυμώ να διώξω, να ξεφορτωθώ, να πω πως επιτέλους θέλω να ανασάνω. Χωρίς εσένα. Χωρίς και εσένα. Μα και χωρίς εσέ. Δίνω ευκαιρίες, λούζομαι αμαρτίες, ονοματίζω προσμονές, χρωματίζω λάθη, περιμένω μέχρι να περιμένω. Μα είναι κάτι δευτερόλεπτα που θέλω να τα λιώσω και να τα καταπιώ μονορούφι πριν προλάβω να βάλω στα χείλη μου μια πίκρα ακόμη.
Μου κάνεις κακό! Απ’ τις λίγες φορές που το έχω πει τόσες πολλές φορές μουρμουρίζοντάς το. Σήμερα μόνο, αν τις μετρούσα θα ήταν άνω των ογδόντα. Μεγάλος αριθμός αν αναλογιστείς πως τελευταία μου κόβεται η ανάσα μετά τα δέκα λεπτά λυγμού. Μα αυτή τη στιγμή έχω το κουράγιο να το πω. Δε σε θέλω λοιπόν στη ζωή μου. Δε σε θέλω γιατί μου απέδειξες πως δεν ενδιαφέρεσαι. Μου απέδειξες πως δεν υπάρχεις. Μου απέδειξες πως είσαι για να είσαι. Δε θέλω να έχω ακόμη έναν, δύο, τρεις, που μου επισημαίνουν αυτά που ήδη ξέρω χωρίς να προτίθενται να μου χαρίσουν έστω ένα χαμόγελο, ένα νεύμα, ένα χέρι απαλό.
Ναι, φίλε. Για σένα λέω που σου είπα «υποφέρω» και εξαφανίστηκες. Για σένα αδερφέ, που σου είπα «δεν αντέχω» και μου το αντιγύρισες. Και για σένα αιμάτινε δεσμέ, που μόνο να κρίνεις ξέρεις χωρίς να διακρίνεις. Και σένα φιλενάδα. Που έχεις παραιτηθεί τόσο που ούτε την ανάσα σου πια δεν αγαπάς. Ξέχασες και τι θα πει «εμπνέω». Κι ούτε πλησιάζεις πια τα μεσημέρια να φτιάξουμε μαζί μαρμελάδα από κεράσι. Θυμάσαι που γελάγαμε;
Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να προσφέρω απ’ την καρδιά μου και να τη ρουφάτε περισσότερο. Βαρέθηκα να φορτώνομαι χωρίς ουσίας λόγο. Βαρέθηκα να αναμένω χωρίς προ-ορισμό. Δεν αξίζετε να σας αφήνω να κοιτάτε μέσα μου για το αν υπάρχει και κάτι ακόμη. Δε σας χρειάζομαι. Δεν θέλω πλέον να αναπαράγομαι για εσάς. Δε γουστάρω να υπάρχω στον κόσμο το δικό σας. Αφήστε με να φύγω. Να σας φύγω. Ήρθε η στιγμή που σταμάτησα να σας επιθυμώ. Κι αν πάτε κάτι να μου πείτε, αφήστε το. Ήδη σας άφησα εγώ.
Μου κάνετε κακό!
