Είναι όπως όταν θες να προσπαθείς να πιάσεις ένα άστρο κάνοντας κούνια...
Λίγο πιο ψηλά και τα κατάφερες μικρή μου...λίγο πιο ψηλά και θα το πιάσεις στη χούφτα σου...
Είναι όπως όταν θες να προσπαθείς να συγκρατήσεις τη βροχή στα δάχτυλά σου...
Λίγο ακόμη να ενώσεις τα χέρια και θα έχεις μπόλικη, ψυχή μου...
Είναι όπως όταν θες να κοιτάξεις κατάματα το εδώ και να βλέπεις το τίποτα...
Δεν φταιν τα μάτια αλλά η ματιά, μάτια μου...
Είναι όπως όταν θες να γυρίσεις σελίδα και σου πέφτει τόσο βαριά...
Είναι επειδή δεν το έχεις πάρει απόφαση, καλή μου...
Και συνεχίζεις...
Και κάνεις πως γελάς και κάνεις πως μιλάς και κάνεις πως συμμετέχεις. Και πλέκεις στίχους και κείμενα. Κόκκινα και σκοτεινά. Αθώα και ένοχα. Ιερά και πρόστυχα.
Μα ξέρεις πως όλα είναι παραπέτασμα του νου...
Σε κάτι που συντηρείς...
Σε κάτι που ρουφιέσαι...
Σε κάτι που άσκοπα φυλάς...
Γιατί σ’ αρέσει η αίσθηση της πτώσης...
Γιατί σ’ αρέσει η γοητεία της φθοράς...
Γιατί δεν θέλεις άλλον δίπλα όταν γουστάρεις να πονάς...
.
