Μέτρησέ με. Όπως μετρούν κάτι παιδιά τ' αστέρια χωρίς ο ύπνος να τα παίρνει. Ένα για την ιδέα, δυο για το πριν, τρία για το τώρα. Δεν θέλω νούμερο όμως στο μετά. Θέλω πνοή αγέρα...
Μύρισέ με. Όπως παίρνει ανάσα η σιωπή μέσα απ' τα λιβάδια τα ξερά χωρίς να νοιάζεται άμα το κλάμα της ακουστεί. Απαλά πάνω απ' τα χείλη, στα βλέφαρα πιο κοντά κι ύστερα ξεμακραίνοντας σε μια του λαιμού καμπύλη. Δε θέλω άρωμα όμως στην καρδιά. Θέλω ήχο από φλογέρα...
Ξεφύλλισέ με. Όπως φεύγει το φως αλλάζοντας ρυθμό μέσα απ’ του σύννεφου την άκρη. Αργά πάνω στης γύμνιας τη χαρά, νωχελικά ανάμεσα από δυο λέξεις που αγαπούν, ήσυχα κάτω απ’ των λαγόνων τη ζεστασιά. Δεν θέλω γρήγορα όμως τα φιλιά. Θέλω την αίσθηση του πέρα...
Φώναξέ με. Όπως φωνάζει το πάθος τη βουή να δώσει κενό στο χρόνο να ξεγελαστεί. Δυνατά όπως όταν χύνεται η αστραπή σε λιβάδι που διψά. Ψιθυριστά όπως οι εραστές που φοβούνται μη χάσουν τη στιγμή. Ανάμεσα απ’ των χειλιών την άκρη πριν προλάβω να σου πω «γιατί». Δεν θέλω όμως αγριωπά. Θέλω ώσπου να δω την πτώση ενός διάττοντα αστέρα...
Ξεγέλασέ με. Όπως τάξιμο στο χθες πως θα μείνει στο μετά. Γελώντας από μακριά μη δω το σκοτάδι ανάμεσα απ’ των ματιών σου τα κενά. Μιλώντας μου εικονικά πίσω απ’ των πλήκτρων την αφή. Χωρίς να βλέπω του προσώπου την αυγή. Δεν θέλω ευχή στο πουθενά. Θέλω να σε νιώσω μέχρι να φύγει η μέρα...
Πλησίασέ με. Όπως κάνει το αθώο πριν την ονομασία του αλλάξει σε κάτι ενοχικό. Σαν όραμα μέσα σε όνειρο ζεστό. Βροχής σταγόνα σε σώμα αδειανό. Ξενύχτι άγαρμπο μετά από μεθύσι ερωτικό. Δεν θέλω χαμένο αναστεναγμό που τρώει τα σωθικά. Θέλω έναν ατέλειωτο χορό…
…σε μια έρημη καλντέρα...
.
