Φανερωμένη στα μάτια σου. Αγία στα όνειρά σου. Χαμηλωμένη μέχρι να με φτάνεις και ορθωμένη για να με κατακτάς. Στα χέρια σου αφήνω ένα νερολούλουδο και γδύνομαι ακόμη μια στιγμή. Της απουσίας, της ουσίας, της υφής. Της ύπαρξης εκείνης που εκπέμπει στο τούνελ της αφθαρσίας. Στα υγρά κομμάτια του μονοπατιού που αναδύουν έρωτα. Δική σου ώσπου να ξοδέψεις ρόγχο υποταγής. Και σιγουριά βγαλμένη από μύθο που ήρωα σε έχρισε. Κοντά σου ώσπου να εξαγνιστεί το βλέμμα του εφικτού μου. Και του οσοδήποτε.
Ανοίγω τα χέρια και χαϊδεύω ουρανό. Στα χείλη μου το σύννεφο φαντάζει χαρά μα τα μάτια κλείνω. Με διπλή την αίσθηση της γεύσης, παραδίνομαι. Κι αποπνέω χαραυγή. Στο στήθος μου βυζαίνει της πεταλούδας η ανάσα. Και πέταγμα γεμίζει. Στο εκεί. Στο πιο πέρα. Στο παρακάτω. Γονατίζω και φέρνω τα μαλλιά μπροστά. Να σκουπίσω το διάβα σου. Να φτιάξω γυάλινο θρόνο να υπάρξεις ως αστέρας. Κι ύστερα να με σκορπίσεις σε σκόνη να φτιάξω σύμπαν.
Την καταιγίδα ακούω σε ήχους γνώριμους. Τυλίγει ένα κορμί γυμνό στις προτροπές. Και στις αφές. Δεν είναι για χάσιμο η φτιάξη του ορίζοντα για να αναλώνεται σε μήπως. Δεν υπάρχει χωρισμός χωρίς του πόνου το αγκάθι κι ούτε αγάπη χωρίς αίμα. Να συγυρίσω θέλω το σούρουπο, να γίνει χαίτη σου. ΄Ετσι να τη βλέπω να ανεμίζει σκουπίζοντας τα ξερόκλαδα. Κι ύστερα μετανοημένη να προσφέρω το μισό μου. Εκεί που κύκλος θα γίνει για να χωρέσει το έλα σου.
Παραμένω. Κι αν βλέπεις πως φεύγω, τα μάτια άνοιξε. Τίποτα δε χάνεται.
