«Δικό σου!», μου είπε η φωνή και το μόνο που θυμάμαι ήταν πως το κουτάκι με τη μαύρη δαντέλα βρέθηκε ανάμεσα στις χούφτες μου. Μικρό, τετράγωνο, διακριτικό, απαλό, έμοιαζε εύθραυστο. Του χάιδευα τις γωνίες και το ένιωθα να πάλλεται. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να καθυστερώ το άνοιγμά του. Υπήρχαν φορές που το ένιωθα να καταλαγιάζει. Να ηρεμεί. Να σωπαίνει. Κι άλλες, που το ’βλεπα να τραντάζεται, να ταρακουνιέται, να δονείται με ρυθμό που νόμιζες πως θα σκάσει και θα σκορπίσει τα κομμάτια του τριγύρω.
Υπήρχαν μέρες που το έπαιρνα μαζί μου. Σα να έψαχνα το κατάλληλο μέρος που θα μου έλεγε πως ήταν η ώρα που έπρεπε να αποκαλύψω το μυστικό του. Κι ήξερα πως αυτή η απόφαση θα ήταν δική μου.
Το έπαιρνα μαζί σε βόλτες μου σε μονοπάτια, σε δάση, σε λίμνες, σε βουνά. Το είχα κάτω απ’ το μαξιλάρι μου, στη σκέψη μου, στα όνειρά μου. Κι άλλες πάλι, έμοιαζε ξεχασμένο σε παλιά μπαούλα, σε γωνιές αραχνιασμένες, σε κόσμους άφαντους. Κάτω από βαριά παπλώματα, πηχτά σκοτάδια, απάτητους ουρανούς. Μα ένιωθα πως η κατάλληλη στιγμή δεν είχε έρθει ακόμη.
Κι ήταν μια νυχτιά μετά από χρόνια που φάνταζαν να έχουν περάσει αιώνες. ΄Η δευτερόλεπτα. Μια νυχτιά με φλόγες από πολλά κεριά φωτισμένη. Μια νυχτιά σιωπής. Κι ήμουν καθισμένη στο κρεβάτι μου με λυμένα τα μαλλιά. Με το νυχτικό να κολλάει πάνω μου και τον ιδρώτα να μου αυλακώνει τα μάγουλα. Με τα μάτια μου στεγνά και την ανάσα μου κομμένη.
Κι ήταν τότε που το πήρα απαλά στα χέρια μου. Εκείνο το μικρό μου το κουτί με τη μαύρη του δαντέλα. Κι ήταν τότε που αποφάσισα να το ανοίξω για να αγγίξω το ερωτηματικό του.
Και με κινήσεις αργές, με χέρι που έτρεμε και με τη ψυχή μου να κοντεύει να βγει, έλυσα την απαλή του αίσθηση. Και ο παλμός του έγινε δυνατότερος, ανυπόμονος, βιαστικός. Σαν να ήθελε να ελευθερωθεί, να χυθεί, να απλωθεί, να φωνάξει.
Κι άνοιξα το σκέπασμα προσεκτικά, με την καρδιά μου να χτυπά έντονα και με μια δόση αγωνίας που ένιωθα πως θα ήταν και το τελευταίο μου συναίσθημα.
Και πετάχτηκε έξω ένα γέλιο....
...μα ένα γέλιο....
