...κι ακόμη πιο πέρα. Στον πύργο μας μου είπες να είμαι. Στα δωμάτιά του να περιφέρω το σώμα μου το άυλο, την ψυχή μου την ατίθαση, την καρδιά μου τη μισή. Να μου φέρεις μύρο να αγγίξεις τις πτυχές μου. Κι αν μπορέσεις, να με κάνεις να βγάλω δυο φτερά ακόμα. Εκείνα, του ξεχασμένου έρωτα που με είχε μάθει να πετώ. Εκείνα, που τα μάδησε η καταιγίδα και τα έθαψε στην πολιτεία του τίποτα. Εκείνα, που τα φόρεσε η σιωπή και ψήλωσε μια ζωή ακόμη. Ναι, εραστή μου. Ναι, μεταξένιε μου πρίγκιπα, σ’ εσένα μιλώ. Σ’ εσένα που ακόμη δεν έχεις φύγει απ’ του πλανήτη σου το κόκκινο λουλούδι. Γιατί διάβασες την ιστορία του καλά. Και χάραξες ένα μη ακόμη. Θέλει δηλητήριο για να αλλάζεις κόσμους. Φίδια πολλά, αγαπημένε μου. Μα λίγα πρόθυμα για της λησμονιάς το νάμα.
Σου είπα πως σε θέλω;
Στη λίμνη σου να βουτήξω, στη σκοτεινή σου πεθυμιά, να γίνω βυθός με κάλεσμα. Υπόγειο, σύμπαντος άλλου, με φτιάξη από διαμάντι. Ακατέργαστο, γενναίε μου. Μαζί με τις γωνιές του, μαζί με τις καμπύλες του, και όλες του τις αντανακλάσεις. Φοβάμαι, ξέρεις. Μη δεις πλευρές κρυμμένες. Μη δεις δέρμα που δε σου κάνει. Μη δεις κάτι που θα ντραπείς να μου το πεις.
Φοβάσαι. Το ξέρω...
Γυμνή κι απόψε. Σ’ ενός βελούδου την αφή να προσμένω τον Απρίλη μου. Δικό μου σε θέλω. Να είμαι η ανάσα σου...να είσαι ο έρωτάς μου. Γυμνός κι εσύ, απαλλαγμένος κι αλλαγμένος. Καβάλα σε μιας πνοής την κόψη να δρέψεις ό,τι έχεις κατακτήσει. Δικιά σου...ως τη στιγμή που θα ξυπνήσει ο καταρράκτης του πνιγμού.
Σσσσσς...αργεί ακόμη...
Αργεί...
(αφιερωμένο σε μια αγνότητα που ακόμη υπάρχει...)
Υ.Γ. μείνε όπως είσαι...όσο μπορείς...
.
