Ερχόταν κομψή κομψή. Με βήματα αέρινα, νωχελικά, προκλητικά. ΄Εστριψε απ’ τη γωνιά με τη σιγουριά που έχει κάθε τι το πετυχημένο του είδους της. Αργά αργά, ανάμεσα απ’ τους γύρω που την έγδυναν με τα μάτια, εκείνη ερχόταν κοντά μου. Μόνο σε μένα. Για μένα. Το ένιωθα...το έβλεπα...το ήθελα. Τρεμουλιαστή θαρρείς, αποπνέοντας την αίσθηση της αμαρτίας. Εκείνης που θες να βουτήξεις μέσα της και να σε σύρει σε χίλιες ενοχές. Εκείνης που την αρπάζεις απ’ τα μαλλιά χωρίς να σκέφτεσαι τις συνέπειες. Εκείνης, που ζητάς ξανά και ξανά να σου φανερώνεται με κάθε ευκαιρία και να σε κάνει να νιώθεις ο πλέον αδύναμος μες τις αδυναμίες σου. Πάντα καταλαβαίνω τις λάγνες ματιές. ΄Ενας απ’ τους λόγους που δεν μπορώ να κρύψω το βλέμμα μου όταν θέλει να διαχυθεί σε σώματα, είναι πως δεν βρίσκω το λόγο να συγκρατηθώ. Ναι, με παρεξηγούν, αλλά ποιος νοιάζεται για τις διαδόσεις; ΄Ετσι και μ’ αυτήν. Με κοιτούσε και απλωνόταν η ματιά της στο κορμί μου με τρόπο σίγουρο...μεθυστικό...υποσχόμενη πως θα μου έδινε αυτό για το οποίο ήρθε. Απόλαυση!
Ξαπλωμένη και στητή. Κι από κάτω καυτή. Την έβλεπα, την ένιωθα, τη μύριζα, τη γευόμουν πριν καν την αγγίξω. Λίγα της υγρά έτρεχαν στις γωνιές. Τις γωνιές της. Και δίπλα της...ένας ακόμη λόγος να θέλω να την ρουφήξω. Να την ανακατέψω με τα δάχτυλά μου, να νιώσω τις αντιθέσεις, τα σκιρτήματά της. Να οργώσω τα χαρίσματά της. Δυο λόφοι στητοί, λευκοί, τροφαντοί, χυμένοι με σιρόπι...αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της. Γεγονός που μ’ έκανε να λαχταρώ για λίγο μαρτύριο ακόμη. Για το μαρτύριο της ένωσης του κρύου...με τη ζέστη.Τα χείλη μου μισάνοιγα, ποθώντας να ακουμπήσω τη γεύση της ξανά και ξανά, να βάλω το χρώμα της πάνω μου κι ύστερα να την καταπιώ...στάλα στάλα...ηδονικά...απολαυστικά. Δεν άντεχα άλλο. Δεν ήθελα να αντέξω περισσότερο.Δεν ήθελα να αντιστέκομαι άλλο στη στιγμή.
Την στριφογύρισα απ’ όλες τις μεριές. Το βλέμμα μου εισχωρούσε στα πιο κρυφά της σημεία. Άλλα πιο κλειστά, άλλα πιο ανοιχτά. Κόντευε, λες και θα έβγαζε ψίθυρο. Πάρε με...τώρα... μου έλεγε. Και μην αφήσεις για τους άλλους τίποτα...
΄Ετσι ήθελε...έτσι έκανα...
Ποια είμαι εγώ,άλλωστε, για να αντισταθεί
...σοκολατόπιτα...με συνοδεία παγωτού...;
.
