Το μαντίλι λύνω απ’ τη μέση και το βάζω στο λαιμό...
...κι ύστερα το παίρνω και το δένω κόμπο στον καρπό...
...κι ύστερα στον μηρό σαν καλτσοδέτα...
Με μια κλωστή, το βλέμμα φυλακίζω και βάζω την υποψία σου μέσα στο μαύρο μου εσώρουχο.
Να σε έχω εκεί.
Να λιώνεις...να μουσκεύεις...
... μέχρι να γίνεις κρασί για να σε πιω χωρίς γιορτής αιτία.
Κι ύστερα να γίνεις πυροτέχνημα...
...μικρός θεός να γίνεις...
...και δαίμονας με κάρβουνα για μάτια...
Κι ύστερα να γίνω στάλα...
...κι άλλη μια...
...κι ακόμη μια.
Κι ύστερα...
Ένωση άστρων από πλανήτες με καρπούς. Σάρκα μία από ανάσες με ψαλμούς. Γέννημα πόθων από αγρύπνιες με παλμούς...
Κι ύστερα...
...κι ύστερα...
.
