Θα φορέσω το μακρύ κόκκινο φουστάνι μου. Αυτό που έχω καιρό να βάλω. Αυτό που μου κάνει τα στήθη να ενώνονται τόσο σφιχτά μεταξύ τους που δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Αυτό με τα μαύρα τα κορδόνια που τα δένω μπροστά και τ’ αφήνω να κρέμονται μέχρι κάτω. Και που αφήνω μικρά μικρά παραθυράκια για να φαίνονται οι πτυχές του δέρματός μου που ξεπροβάλλουν ανάμεσα. Αυτό το φουστάνι με τη στενή τη μέση που ανοίγει στους γοφούς και μου φτάνει μέχρι τους αστραγάλους. Που όταν περπατώ κουνιέται ολόκληρο και φλερτάρει με τον άνεμο.
Και θα χτενίσω τα κατάμαυρα μαλλιά μου όσο πιο ίσια μπορώ. Θα κάνω και την κόκκινη ανταύγεια μου να λάμπει περισσότερο και θα τους βάλω λακ γυαλιστερή. Κι ύστερα, ύστερα θα βάψω τα χείλη μου στο χρώμα του βατόμουρου. Κατευθείαν έτσι όπως το παίρνεις άγριο, απ’ τη μάντρα που φυτρώνει, και το βάζεις στο στόμα σου. Και στα μακριά τα νύχια μου θα ζωγραφίσω το μονόγραμμά σου με το μαύρο που σ’ αρέσει.
Και θα σου ’ρθω σ’ ένα όνειρο. Εκεί που δεν θα το περιμένεις. Εκεί που θα νομίζεις πως μ’ έχεις ξεχάσει. Κι εκεί που θα κοντεύεις να πιστέψεις πως σε ξέχασα κι εγώ. Και θα ’ρθω μέσα από σύννεφο κι ομίχλη. Μέσα από στάλες κι αέρα. Με τ’ άρωμα της θάλασσας που κάνει τη ψυχή σου να φεύγει και να ταξιδεύει. Με τα μάτια σου κλειστά και την πανοπλία σου κάτω απ’ το κρεβάτι. Το ξίφος σου παρατημένο και την ασπίδα χωμένη στη σάπια σου σπηλιά. Κι έτσι μες στο στριφογύρισμά σου θα νιώσεις τ’ όνομά μου, το βλέμμα και τους χτύπους της καρδιάς μου.
Νεκρή κι όμως τόσο ζωντανή μπροστά σου. Θαμμένη κι όμως τόσο αναστημένη μέσα σου. Μουντή κι όμως τόσο ξεκάθαρη κοντά σου. Με το βλέμμα μου στα μάτια σου. Το αθώο μου. Εκείνο που είχα μικρή. Και το μαγεμένο μου. Εκείνο που απέκτησα μεγαλώνοντας. Και θα σ’ αγγίξω έτσι όπως δεν σε είχα αγγίξει ποτέ. Χωρίς φιλί. Χωρίς χάδι. Χωρίς έρωτα. Μόνο με έναν μου ψίθυρο θα σου ταράξω τ’ όνειρο. Που δεν θα ξέρω πώς και γιατί μου βγήκε. Ποιος και πότε μου τον υπαγόρευσε. Και ούτε τι σημαίνει :
Γδύσε με....δεν αντέχω άλλο πάνω μου εσένα....
Γδύσε με....
Κι όσο ξέρεις πως δεν το εννοώ τόσο θα σου στοιχειώνω τα όνειρα...
...και τόσο θα συνεχίζω κόκκινες τις νύχτες να σου βάφω...
(στον σκοτεινό μου ιππότη...)
.
