Μέχρι να λυγίσει η μέση μου με συνοδό τον άνεμο. Μέχρι να φανούν οι γάμπες μου απ’ τη σηκωμένη μου τη φούστα. Μέχρι να κολλήσουν τα μαλλιά μου στον λαιμό απ’ τον ιδρώτα που θα κυλάει βαθιά στα στήθια μου.
Μέχρι να φτάσω τρέχοντας ξυπόλυτη σ’ εκείνον τον ευκάλυπτο που μυρίζει τ’ άρωμά σου. Μέχρι να χαράξω πάνω του τ’ αρχικά σου. Μέχρι ν’ αγκαλιάσω την ομίχλη και της ψιθυρίσω μια θαλασσιά ανάσα. Μέχρι να αποχαιρετίσω μιαν ιδέα. Ένα φιλί που δεν δόθηκε. Μια ένωση που δεν υπήρξε.
Μέχρι να χορέψω σ’ εκείνο το στενό που με πήγαν τα βήματά μου, τον χορό που βγαίνει απ’ τα σωθικά μου. Με ένταση και παύσεις. Με πάθος και φόβο. Με έρωτα και απελπισία. Μέχρι να καταλάβω για ακόμη μια φορά πως δεν θέλω ακόμη να σε ξεπεράσω.
Ένα βουβό τάνγκο για σένα. Και για μένα. Μια μετάβαση ακόμη σε μια σκοτεινή χαραμάδα χωρίς χώρο για φως.
.
