Κι είναι και κάποιοι που έχουν τη δύναμη να εισχωρούν στα άδυτα του μυαλού σου. Και να τα ανακατώνουν. Να τα γεμίζουν ήχους, εικόνες και νύχτες με πορτοκαλιές αναλαμπές. Και στάλες. Πολλές στάλες...
Και πλέκουν με ασημιές σταγόνες δίχτυα μαγεμένα. Να τα κάνεις γάντι και να ντύνεσαι στα κόκκινα. Και να λικνίζεσαι μπροστά από ανεμισμένες κουρτίνες. Να μεταδίδει ο άνεμος τ’ άρωμά σου και να το σκορπά στην πλάση...
Κι ύστερα...
Κι ύστερα μένεις να αναρωτιέσαι πού χάνεται το ξημέρωμα...
.
