Έχω στα μάτια μου δυο φλόγες. Πετούν σπίθες στο σκοτάδι και φωτίζουν τις γωνιές. Εκεί που κρύβονται τα χαμένα όνειρα κάποιων αλητών που πλέκουν τις νότες σε δίχτυ για να πιάσουν τ’ άστρα.
Έχω στα χείλη μου δυο στάλες. Ρίχνω νάμα σε καταραμένους δαίμονες να εξαϋλωθούν σε άφαντη ομίχλη. Να πιάσω τα αναφιλητά τους και να ανανεώσω τη λατρεία μου. Προς το άπιαστο. Το ονειρικό. Το αυτό που το λένε τίποτα.
Έχω στο στήθος μου δυο μαχαίρια. Στάζουν άνοιξη και μυρίζουν ξημέρωμα. Με σκιά από θάνατο. Κι ένα φτερούγισμα φόβου που δεν μπορεί να το βγάλει κανείς. Ίσως γιατί δεν προσπάθησε. Ίσως γιατί δεν τον άφησα. Ίσως γιατί δεν βρήκα τον λόγο να το κάνω.
Έχω ανάμεσα απ’ τους μηρούς μου μια αγρύπνια. Που πάλλεται. Που ζει. Που σφίγγει τα δόντια της για να δεχθεί κύματα αγριεμένα. Κύματα ηδονικά. Κύματα παλίρροιας. Κύματα ημερωμένα. Και της ενσταλάζω λίγη ακόμη αλμύρα. Για να φτιάξει μαργαριτάρι.
Έχω στα δάχτυλά μου ένα γαργαλητό. Να γίνει χαμόγελο σε λαιμό παιδικό. Να ξυπνήσει η νύχτα και να χορέψει τσιφτετέλι. Να κουνήσει τους μηρούς της και να πάει το σύμπαν δυο έτη φωτός παραπέρα. Να σκάσει κι ο ορίζοντας και να ξεχειλώσει τα όριά του δυο μίλια μακρύτερα. Να δω έναν δεύτερο ήλιο να χύνεται.
Έχω και στα βλέφαρά μου μια μορφή. Που δεν έχω ακόμη αγγίξει. Που ίσως να μη θέλω ακόμη να γίνει ύλη. Για να μπορώ να φαντάζομαι πως κάπου...υπάρχει ένα κάτι που έχει τη δύναμη να φτιάξει φωνή, να δημιουργήσει ανάσα, να γίνει γεύση και να ντυθεί με θέληση για να γίνει...
...μια ακόμα έννοια πάνω στο σώμα μου...
.
